Ooit las ik al eens een boek uit Zuid-Afrika: De bidsprinkhaan van André Brink. Deze bekende schrijver noemt Het vogelalfabet een hoogtepunt in de Afrikaanse literatuur. Het lezen van verhalen uit een ver land en andere cultuur is altijd even wennen, omdat er wordt gerefereerd aan plaatsen en gewoontes die ik niet ken. Maar dat maakt het juist ook interessant.
Jaren geleden las ik alle zeven delen van Het Bureau van J.J. Voskuil, waarin het kantoorleven van Maarten Koning centraal staat. Ik smulde ervan, al waren er taaiere gedeeltes bij. Maarten voelt zich vaak ongemakkelijk in de sociale omgang en dat maakte het zo herkenbaar. De buurman gaat ook over Maarten Koning en zijn vrouw Nicolien, maar nu ligt de focus op hun contact met buurman Petrus en even later ook zijn vriend Peer.
Het voorwoord door echtgenote Lousje Voskuil zet de toon. Zij had de publicatie van dit boek tegengehouden, omdat een hoofdpersoon erdoor gekwetst zou kunnen worden. Na het overlijden van de schrijver en de betreffende hoofdpersoon, heeft ze besloten om dit alsnog te laten uitgeven. Verder lezen
De lijvige biografie van filosoof Ludwig Wittgenstein door Ray Monk stond al een paar jaar op mijn plank met nog te lezen boeken. Mijn echtgenoot was tijdens zijn minor filosofie gefascineerd geraakt door Wittgensteins gedachten over logica en taal. Hij vond dit boek heel mooi en raadde het mij aan. Nu de bibliotheken dicht waren, besloot ik me er eindelijk aan te wagen.
Wittgenstein was al tijdens zijn tienerjaren geobsedeerd door filosofie. Hij kwam uit een steenrijke familie in Wenen. Voor zijn achtste kind Ludwig was vader Wittgenstein minder streng nadat een andere zoon zelfmoord had gepleegd. Maar de jonge Wittgenstein was minstens zo streng voor zichzelf. Hij wilde zeker weten of hij genoeg talent had voor filosofie en ging daarom eerst natuurkunde studeren. Die onzekerheid met de bijbehorende depressies zou hem zijn hele leven blijven achtervolgen. Maar Wittgenstein kon ook enorm doordraven als hij eenmaal iemand had getroffen die met hem wilde discussiëren. Bertrand Russell zag hoe origineel de gedachten van zijn Duitse student waren en ze praatten urenlang met elkaar. Er was bewondering en irritatie over en weer, net als bij andere bevriende filosofen.
Wittgenstein kon ook heel impulsief zijn. Verder lezen
Traditioneel lees ik op zomervakantie een boek van Renate Dorrestein, want dat bevalt me altijd wel. Deze keer is het een oudje: Vreemde streken was haar tweede roman, die voor het eerst verscheen in 1984.
Het perspectief wisselt tussen Akelei en Fresia. Het begint in Afrika, waar Fresia naartoe is gegaan om voor een tijdschrift te schrijven. Ondertussen komt Akelei in Amsterdam een vreemde dame tegen. In terugblikken wordt duidelijk dat Akelei en Fresia een tijdje hebben samengewoond. Verder lezen
Met mijn leesclub bespreken we meestal niet zulke dikke boeken, maar soms kiest iemand er toch eentje en dan plannen we die dikke pil vlak na de zomervakanties. Op die manier hebben we genoeg tijd om het te lezen. Deze keer staat er een boek van John Boyne op het programma, waar ik al veel goeds over las. Op de eerste bladzijdes begrijp ik al waarom deze schrijver zo populair is. Hij weet me meteen mee te slepen in het verhaal over Catherine Goggins die als zestienjarige zwanger raakt en uit haar Ierse dorp verstoten wordt. Ze stapt op de bus naar Dublin en komt onderweg een aardige jongen tegen die haar aan een slaapplekje helpt. Daar wordt de hoofdpersoon van het boek geboren. Catherine staat hem af ter adoptie.
The heart’s invisible furies gaat over het leven van Cyril Avery. In elk deel is het zeven jaar later. Dus na zijn geboorte en de heftige gebeurtenissen daaromheen, gaat het over Cyril als jongen van zeven. Hij woont in een groot huis bij Charles en Maude, die hem hebben geadopteerd, maar amper naar hem omkijken. In dit deel is ook de ontmoeting met Julian, die een grote rol in Cyrils leven zal spelen. Ze lijken in weinig op elkaar, maar allebei hebben ze weinig liefde gekend in hun jeugd en dat bindt de jongens. Ze zien elkaar pas zeven jaar later weer, op de kostschool waar ze jarenlang een kamer delen. Verder lezen
Af en toe heb ik zin in een boek dat anders is dan wat ik doorgaans lees. Daarbij ga ik het liefst af op tips van anderen, zodat ik het beste van een onbekend genre kan kiezen. Daarom volgde ik het advies van twitteraar @venite op en begon aan The broken earth (De gebroken aarde), een spannende fantasyserie. N.K. Jemisin won voor elk van de drie delen een Hugo Award, een ongekende prestatie.
In het eerste boek, The fifth season, maak ik kennis met een wereld waarin aardbevingen aan de orde van de dag zijn. Dit veroorzaakt tsunami’s en vuurspuwende vulkanen. De mensheid is hierop voorbereid door grote voorraden voedsel aan te leggen en altijd een ‘runny sack’ klaar te hebben liggen. Bovendien zijn er mensen met een speciale gave: orogeny. Zij kunnen de stenen aardlagen beïnvloeden en zo aardschokken tegengaan. Verder lezen
Twee zuid-Italiaanse hartsvriendinnen staan centraal in Staal. De associatie met de boeken van Elena Ferrante is snel gemaakt, maar dit debuut van Silvia Avallone was er eerder. Met haar beeldende schrijfstijl weet ze me meteen mee te slepen: ik zie de flatgebouwen aan de kust zo voor me, met spelende kinderen en flanerende pubers op het strand. Even verderop is de staalfabriek waar hun vaders werken. Het enorme terrein met ‘bunkers, bulldozers, schoorstenen, afvoerpijpen, doodlopende rails en transportbanden’ wordt op een poëtische manier beschreven, waarbij de hitte van het gesmolten staal haast voelbaar is.
Anna en Francesca wonen in dezelfde flat. Ze kennen elkaar al vanaf hun tweede. Nu zijn ze dertien jaar en onafscheidelijk. Verder lezen
Regelmatig bezoek ik het boek-van-de-maand-gesprek in de centrale bibliotheek van Amersfoort. Daar vertellen steeds vier mensen over een boek dat ze anderen willen aanraden: een schrijver uit de regio Eemland, een medewerker van de bibliotheek, een boekverkoper en een ‘gewone’ lezer. Af en toe mag ik die laatste rol vervullen en deze keer vertel ik over mijn ervaringen met poëzie. Daarbij lees ik voor uit de geweldige bundel Een steen openvouwen van Alexis de Roode. Als Eemlandse schrijver treedt Adriënne Nijssen op, die net als ik inmiddels een bekend gezicht is bij deze maandelijkse bijeenkomsten. Soms prijst ze een boek aan dat ze gelezen heeft, maar deze keer presenteert ze haar eigen nieuwste boek Maandagavond, kwart over tien, door er een verhaal uit voor te lezen. Verder lezen
Vaak moet ik eerst wat moed verzamelen om aan een dik boek te beginnen, maar op Strikt van Minke Douwesz heb ik me alleen maar verheugd. Dat kwam doordat ik eerder zo had genoten van haar andere boek Weg. Beide boeken draaien om een lesbische vrouw, die met haar huisdieren op het platteland woont na jarenlang Amsterdam, die houdt van films, boeken en muziek, die veel vrienden heeft en toegewijd is aan haar werk in de medische sector. Ik vermoed dat ze ook allebei op de auteur lijken. Door de overeenkomsten haal ik de personages in het begin nog door elkaar. Ook zitten er wat details in die niet helemaal kloppen. Het lijken beginnersfouten, want verderop is hier geen sprake meer van.
Idske is psychiater en in opleiding tot psycho-analytica. Daarvoor moet ze zelf ook in therapie, waar ze haar diepste gedachtes deelt, maar als lezer weet je zelfs nog iets meer. In nauwkeurige beschrijvingen krijg je een volledig beeld van haar totale leven, zowel op haar werk als in haar vrije tijd. Ook de andere personages worden goed uitgewerkt, vooral haar vrienden, maar ook haar patiënten. Rode draad in het verhaal is de ontwikkeling van Idskes verliefdheid op celliste Judith. Verder lezen
Vorig jaar las Thomas Olde Heuvelt voor tijdens de Nacht van de Literatuur. Dat maakte me nieuwsgierig naar zijn verhalen en daarom leende ik laatst Om nooit te vergeten uit de bieb. Het bevat vijf korte verhalen. Bij elk daarvan vertelt Thomas hoe het is ontstaan en welke prijzen hij ermee heeft gewonnen, altijd door vertalingen. Het wordt wel duidelijk dat het genre van korte verhalen in het buitenland niet zo’n ondergeschoven kindje is als hier.
De verhalen hebben allemaal iets surrealistisch. Daar houd ik van, zolang de schrijver me kan laten geloven dat het misschien wel echt waar is, in elk geval zolang ik het verhaal aan het lezen ben. Dat lukt Thomas soms wat meer en soms wat minder. Bij het eerste verhaal weet hij me goed mee te slepen. Het gaat over iemand die meelift met een vrouw die bij nader inzien vreemde eigenschappen heeft. Uiteindelijk ontsnapt hij op het nippertje aan een bizar ongeluk. Heel spannend!
Lalagè leest 