Becoming is de autobiografie van de eerste zwarte presidentsvrouw van de Verenigde Staten van Amerika. Michelle Obama woonde acht jaar in het Witte Huis. Het was verre van vanzelfsprekend dat ze daar belandde. Ze groeide op in het zuiden van Chicago. Dat zegt mij weinig, maar Michelle legt uit hoe snel de buurt veranderde: toen ze kleuter was, zat ze met kinderen van diverse achtergronden in de klas, maar tien jaar later had ze geen witte klasgenoten meer. Op straat en in de bus leerde ze al vroeg om alert te zijn. Thuis bleef het fijn, met talloze familieleden om zich heen. Michelle vertelt het met veel details en in het begin ga ik tergend langzaam door de bladzijden. Soms ken ik bepaalde Amerikaanse termen niet, zoals namen van winkels of woorden die met het schoolsysteem te maken hebben. Maar het is en blijft steeds boeiend.
Verder lezendiscriminatie
De buurman – J.J. Voskuil
Jaren geleden las ik alle zeven delen van Het Bureau van J.J. Voskuil, waarin het kantoorleven van Maarten Koning centraal staat. Ik smulde ervan, al waren er taaiere gedeeltes bij. Maarten voelt zich vaak ongemakkelijk in de sociale omgang en dat maakte het zo herkenbaar. De buurman gaat ook over Maarten Koning en zijn vrouw Nicolien, maar nu ligt de focus op hun contact met buurman Petrus en even later ook zijn vriend Peer.
Het voorwoord door echtgenote Lousje Voskuil zet de toon. Zij had de publicatie van dit boek tegengehouden, omdat een hoofdpersoon erdoor gekwetst zou kunnen worden. Na het overlijden van de schrijver en de betreffende hoofdpersoon, heeft ze besloten om dit alsnog te laten uitgeven. Verder lezen
I know why the caged bird sings – Maya Angelou
Toen ik twintig jaar geleden eindexamen deed, moest ik voor Nederlands en Engels een boekenlijst samenstellen. Daar stonden weinig vrouwelijke schrijvers op en daarom ben ik een tijdje geleden begonnen om boeken van vrouwen uit de 20ste eeuw te lezen. Verder was Maya Angelou waarschijnlijk de enige schrijver van kleur op mijn lijsten. Ik weet nog dat I know why the caged bird sings veel indruk op me maakte, maar verder kon ik me alleen herinneren dat het ging over zwarte mensen in Amerika en dat er iets was met racisme in een bus, maar misschien kwam dat ook wel uit The Help. Hoog tijd dus om dit boek te herlezen.
I know why the caged bird sings (vertaald als Ik weet waarom gekooide vogels zingen) is het eerste deel van de autobiografische boeken van Maya Angelou. Als ze drie jaar is, worden Maya en haar broer Bailey op de trein gezet om bij hun oma te gaan wonen, in een stadje waar witte en zwarte mensen vrijwel apart van elkaar leven. Er komt wel een moment dat Maya daar vragen over gaat stellen, maar het verhaal gaat vooral over haar angsten en hoe eenzaam ze zich vaak voelt. Haar broer vertelt ze veel, maar ook niet alles.
The broken earth – N.K. Jemisin
Af en toe heb ik zin in een boek dat anders is dan wat ik doorgaans lees. Daarbij ga ik het liefst af op tips van anderen, zodat ik het beste van een onbekend genre kan kiezen. Daarom volgde ik het advies van twitteraar @venite op en begon aan The broken earth (De gebroken aarde), een spannende fantasyserie. N.K. Jemisin won voor elk van de drie delen een Hugo Award, een ongekende prestatie.
In het eerste boek, The fifth season, maak ik kennis met een wereld waarin aardbevingen aan de orde van de dag zijn. Dit veroorzaakt tsunami’s en vuurspuwende vulkanen. De mensheid is hierop voorbereid door grote voorraden voedsel aan te leggen en altijd een ‘runny sack’ klaar te hebben liggen. Bovendien zijn er mensen met een speciale gave: orogeny. Zij kunnen de stenen aardlagen beïnvloeden en zo aardschokken tegengaan. Verder lezen
The underground railroad – Colson Whitehead
Ik zie op tegen dit boek over slavernij in Amerika, maar het staat op de agenda van de leesgroep. Gelukkig zijn er een paar twitteraars die me laten weten dat ze het erg goed vonden. Verder twijfel ik over de keus tussen Nederlands en Engels. Ik leen het Nederlandse e-book De ondergrondse spoorweg van de bibliotheek, om te kijken hoe de vertaling is.
Cora woont op een katoenplantage in Georgia, samen met een heleboel andere Afrikaanse slaven. Caesar stelt voor om samen met hem te ontsnappen. Dat is een riskante onderneming, ook al heeft Caesar het goed voorbereid. De laatste die het lukte om te ontsnappen en niet gepakt en gemarteld te worden, was Cora’s moeder. Zij was net als Cora geboren op de plantage. Haar oma was per schip uit Afrika gekomen en haar verhaal doet me terugdenken aan het begin van Homegoing, wat ik een prachtig boek vond.
Homegoing – Yaa Gyasi
Op mijn leesreis rond de wereld ben ik in Ghana aanbeland. Homegoing begint met een stamboom en die blijkt onmisbaar te zijn bij het lezen van dit boek. Elk hoofdstuk gaat namelijk over een volgende generatie en er worden ook nog twee takken van de stamboom gevolgd. Het begint in de achttiende eeuw bij Effia en het volgende hoofdstuk is van haar halfzus Esi. Daarna komen hun respectievelijke zoon en dochter aan de beurt en zo gaat het verder. Van elke hoofdpersoon worden de belangrijkste levensgebeurtenissen verteld, bijvoorbeeld een verhaal uit hun jeugd, hoe ze hun partner leerden kennen en wat voor werk ze deden. Meestal wordt er wel een verbinding gelegd met de generatie ervoor, waarover ik eerder heb gelezen. Vaak blader ik ook even terug om te kijken wie hun ouders waren en daarbij helpt de stamboom voor het overzicht.
De twee takken van de stamboom volgen een andere route. Esi wordt als slaaf naar Amerika gebracht, waar haar kleinzoon uiteindelijk vrijgelaten wordt en de achternaam Freeman krijgt. Verder lezen
Americanah – Chimamanda Ngozi Adichie
Op mijn leesreis om de wereld is het wel weer eens tijd om naar Afrika te gaan en daarom kies ik voor Americanah. Ho, dat klinkt niet helemaal logisch. Maar ik weet tevoren niet hoeveel van het boek zich in Amerika afspeelt en hoeveel in Nigeria, het geboorteland van de Chimamanda Ngozi Adichie. Wel weet ik dat het boek hoog scoort op Goodreads en bij collega-bloggers en dat geeft de doorslag; ik koop het e-book van bijna 600 bladzijden.
Ifemelu zit bij de kapper om haar haar te laten vlechten. Binnenkort zal ze terugverhuizen naar Nigeria, na dertien jaar Amerika. Terwijl ze bij de kapper zit (dit komt steeds terug) komen er lange flashbacks op haar leven. Ifemelu groeide op als enig kind bij haar ouders, maar er kwam genoeg familie over de vloer, zoals haar tante Uju. Op de middelbare school krijgt ze verkering met Obinze en de twee lijken voor elkaar gemaakt. Ook op de universiteit blijven ze samen. Maar er zijn veel stakingen en Ifemelu krijgt het voor elkaar om in Amerika te kunnen gaan studeren. Naar het buitenland gaan is voor veel van haar leeftijdsgenoten de ultieme droom. Niet dat ze het slecht hebben in Nigeria: er is geen oorlog en ze hebben genoeg te eten. Maar het leven lijkt er zo vast te liggen. In het buitenland liggen alle mogelijkheden nog open.
