Als kind kon ik erg genieten van het zee-aquarium van mijn opa. Eigenlijk vond oma het maar niks, zo’n enorme bak water die kon gaan lekken. Uiteindelijk heeft het er een aantal jaren gestaan. Ik ging op een stoel zitten kijken naar de kleurige tropische vissen en de garnalen. Op een dag kocht opa een zeekomkommer. De eitjes daarvan bleken giftig en alle vissen gingen eraan dood.

Die mooie en wrede onderwaterwereld komt terug in twee sprookjes, waardoor Leonieke Baerwaldt zich heeft laten inspireren. Het begint met de kleine zeemeermin, die ernaar verlangt om aan land te gaan. Daarna worden nog drie verhaallijnen geïntroduceerd. Gelukkig leest het allemaal wel gemakkelijk. Als eerste gaat het over Loek en Brenda, die wonen in een woonwagen aan de rand van een industrieterrein. Het idee is om een huis te bouwen, daar op die plek aan het water, waar niemand wil wonen. De tweede verhaallijn draait om Alex, die als volwassen man nog steeds bij zijn moeder woont. Hij droomt ervan om een aquariumwinkel te hebben, terwijl hij werkt in een fabriek.

Ook de derde verhaallijn is niet vrolijk. Een meisje zwerft met haar moeder, steeds op zoek naar een andere plek om even te verblijven. Het meisje gaat niet naar school. Deze hoofdstukken zijn geschreven in de jij-vorm, waarmee het meisje haar moeder aanspreekt. Pas veel later krijgen ze namen. Het duurt ook hier even voor ik begrijp hoe het in elkaar steekt.

Alle hoofdpersonen zijn buitenbeentjes van onze maatschappij, net als de kleine zeemeermin als zij aan land is gekomen en haar weg moet zien te vinden. Allemaal hebben ze geen familie of vrienden om op terug te vallen. Ze houden zichzelf in leven en hebben eigenlijk geen idee hoe ze goed kunnen functioneren in deze wereld. Het is triest en toch mooi geschreven.

Hij probeert zich op de details te concentreren, de veelheid van kleine gebeurtenissen die hij genegeerd heeft, waardoor alles naar dit punt gedreven is.

De thematiek van zee en vissen komt steeds terug, letterlijk en figuurlijk. De sprookjes en de drie verhaallijnen gaan elkaar raken op een knappe manier. De titel Hier komen wij vandaan komt tegen het einde voor en krijgt dan betekenis.

Vooral het meisje gun ik een beter leven. Maar een happy end zit er niet in, net als bij de originele sprookjes van Grimm en Andersen. Wel is het een afgerond geheel en ik vind het dan ook een geslaagd debuut.

Lees ook wat Paula over dit boek schreef.