Ooit hadden we een staart, zoals te zien is op de voorkant van Waren we dieren. De rode draad van dit debuut van Dorien Dijkhuis is onze dierlijke oorsprong. Nog eerder waren we amfibieën, nadat we uit de zee waren gekropen. Wat is daar nog van over? De verzen die dicht bij dit thema blijven, vind ik het mooiste. Verder lezen
Liv woont met haar ouders op een klein eiland, dat via een smalle verbinding aan een groter eiland vastzit. Ze gaat niet naar school, maar leert van haar vader allerlei handige dingen, zoals werken met een mes en van alles over het bos naast hun huis. Maar zo idyllisch begint Hars niet. Op de eerste bladzijde vertelt Liv dat haar vader haar oma om het leven heeft gebracht. En dat hij zoveel spullen verzamelde dat ze amper meer door het huis konden lopen. En dat haar moeder zo dik was dat ze de slaapkamer niet meer uit kon. Maar Ane Riel geeft niet meteen alles weg. Ze vertelt precies genoeg om je razend nieuwsgierig te maken naar dit verhaal. Verder lezen
Toen ik twintig jaar geleden eindexamen deed, moest ik voor Nederlands en Engels een boekenlijst samenstellen. Daar stonden weinig vrouwelijke schrijvers op en daarom ben ik een tijdje geleden begonnen om boeken van vrouwen uit de 20ste eeuw te lezen. Verder was Maya Angelou waarschijnlijk de enige schrijver van kleur op mijn lijsten. Ik weet nog dat I know why the caged bird sings veel indruk op me maakte, maar verder kon ik me alleen herinneren dat het ging over zwarte mensen in Amerika en dat er iets was met racisme in een bus, maar misschien kwam dat ook wel uit The Help. Hoog tijd dus om dit boek te herlezen.
I know why the caged bird sings (vertaald als Ik weet waarom gekooide vogels zingen) is het eerste deel van de autobiografische boeken van Maya Angelou. Als ze drie jaar is, worden Maya en haar broer Bailey op de trein gezet om bij hun oma te gaan wonen, in een stadje waar witte en zwarte mensen vrijwel apart van elkaar leven. Er komt wel een moment dat Maya daar vragen over gaat stellen, maar het verhaal gaat vooral over haar angsten en hoe eenzaam ze zich vaak voelt. Haar broer vertelt ze veel, maar ook niet alles.
In 1963 raakt Eva als tolk betrokken bij het Auschwitz-proces in Frankfurt. Haar ouders en haar vriend Jürgen maken daar bezwaar tegen, maar ze leggen niet uit waarom. Annette Hess geeft al dikke hints dat daar meer achter zit, maar eerst gaat het vooral over Eva en de mensen om haar heen: haar ouders die keihard werken in hun restaurant, broertje Stefan die ontzettend wordt verwend, zus Annegret die op de kraamafdeling van het ziekenhuis werkt en de rijke Jürgen. Verder lezen
De eerste bladzijde van Veenland heb ik een paar keer gelezen. Het gaat over palingen. Het is een soort inleiding; op de tweede bladzijde gaat het over twee zussen waarvan eentje heeft besloten niet meer te willen eten. Ze belandt in het ziekenhuis. De andere zus begrijpt haar als enige en laat haar aan het einde van dit verhaal los in het water, als een paling…
Ik moet echt even wennen aan de schrijfstijl van Daisy Johnson. Sommige zinnen lees ik vijf keer en de eerste paar verhalen twee keer, maar dan is het indrukwekkend, compact, poëtisch, wow! Ik houd van surrealistische verhalen, dus dit is wel aan mij besteed. Verder lezen
Voor mijn leesreis door de provincies koos ik De geesten van Ter Welle, over bewoners van een landgoed in Oost-Vlaanderen. Aarzelend wat ik daarover zou kunnen schrijven, begin ik aan het volgende boek op mijn stapel: het debuut Confituurwijk. Ik wist niet eens dat de schrijver Vlaams was, maar op de eerste bladzijde staat al expliciet dat het zich ook in Oost-Vlaanderen afspeelt! Daarom gaat dit artikel gaat het over deze twee boeken, die verder erg van elkaar verschillen.
Van Esther Gerritsen heb ik al vier romans en haar boekenweekgeschenk gelezen. Ze debuteerde in 2000 echter met een verhalenbundel. Bevoorrecht bewustzijn is niet dik, met vijftien verhalen van rond de vijf bladzijden. In elk verhaal is de hoofdpersoon zich zeer bewust van zijn of haar eigen gedrag, wat wordt weergegeven door een gedachtestroom.
Ik kruip in de huid van de vrouw die door haar man geslagen wordt, neem een kijkje in het leven van een lerares en kijk mee met een man die de overburen bestudeert. Ik vind hun gedachten vaak herkenbaar, zoals deze: Verder lezen
Cees Nooteboom debuteerde al toen hij 20 jaar was. Philip en de anderen verscheen in 1955. Later werd hij bekend door zijn reisverhalen en ook in dit boekje wordt al flink gereisd. Ik zag een beetje tegen dit boek op, wat ik zelf niet zo snel zou kiezen, maar we bespreken het over een paar maanden met de leeskring.
In het eerste deel gaat Philip op bezoek bij zijn oom. Dit wordt prachtig beschreven, op een sprookjesachtige manier. Oom Antonin Alexander heeft een klavecimbel en laat Philip kennismaken met de oude componisten. Ook maken ze een busritje in de avond, om aan het water te gaan picknicken. Philip heeft immers verteld dat hij dat graag doet. De gesprekken zijn zo mooi en diepzinnig.
Raynor Winn en haar man Moth raken in korte tijd alles kwijt wat ze hebben, door een financiële tegenvaller. Bovendien krijgen ze te horen dat de pijnen die Moth al een tijdje heeft veroorzaakt worden door een progressieve ziekte. Ze besluiten om weg te gaan uit Wales, om het South West Coast Path in Engeland te gaan lopen. Het lijkt een hopeloze onderneming: twee dakloze vijftigers die van hoogstens 48 pond per week moeten leven, waarbij de ene ’s ochtends amper zijn bed uit kan komen vanwege stijfheid en pijn. Toch kopen ze van hun laatste ponden een tweedehands tent en goedkope slaapzakken.
Omdat ze zo weinig geld hebben, moeten ze wild kamperen. Dat gaat niet altijd goed. Het boek begint met een proloog waarin ze de zee verkeerd hebben ingeschat en midden in de nacht omringd blijken door het water. Ze proppen snel wat dingen in hun rugzak, tillen de tent op en lopen door het water naar een droog stuk land. Dit zet de toon voor hun hachelijke avontuur. Verder lezen
Tot waar we kijken kunnen gaat over Janne en haar moeder Dina, in de periode dat Janne overspannen raakt en Dina kanker blijkt te hebben. Maar Inge van der Krabben begint te vertellen ‘in medias res’, dus je valt als lezer meteen in het verhaal. Dat zorgt ervoor dat ik nieuwsgierig word en 80 bladzijden achter elkaar verslind. Drie dagen later is het boek uit.
Jannes moeder is geen prater, maar ze onderneemt graag dingen en heeft altijd haar woordje klaar. Verder lezen
