Schelpen, vissen, octopussen, walvissen, maar ook vogels, bloemen en bomen bevolken de verhalen van Ineke Riem. De hoofdpersonen zijn wel steeds mensen, van diverse leeftijden en in plaatsen over de hele wereld. Allemaal durven ze diep in hun ziel te kijken en als lezer kijk ik mee. Het is ontroerend om te lezen en ik krijg kippenvel van de prachtige zinnen. Het doet me denken aan de verhalen van Konstantin Paustovski, die ook zo goed is in observeren en beschrijven van mensen en landschappen.
De Arbeiderspers
Keizerlijk geel – Lucas Zandberg
Terwijl het grote Britse rijk in de negentiende eeuw werd geregeerd door koningin Victoria, stond het eveneens enorme China ook onder het bewind van een vrouw: Cixi. Lucas Zandberg is voor zijn nieuwste historische roman Keizerlijk geel in de huid van deze dame gekropen. Dat viel nog niet mee, want De Verboden Stad heet niet voor niets zo. Toch heeft hij zo veel mogelijk onderzoek gedaan naar de politieke situatie van die tijd, wat in combinatie met zijn fantasie een spannend verhaal heeft opgeleverd.
Cixi is de dochter van een hoge ambtenaar. Ze wordt door de moeder van de keizer uitgekozen als één van zijn concubines, van de laagste rang. Dat betekent dat ze afscheid neemt van haar familie. Ze krijgt een eigen kamer met een eigen eunuch in de Verboden Stad. Verder lezen
Twaalf keer tucht – Anna Enquist
In de bibliotheek lees ik de eerste bladzijde van Twaalf keer tucht, over een Rotterdamse arts die in mei 1940 het bombardement meemaakt. Ik ben meteen gegrepen. Ook de volgende twee verhalen spelen zich dan en daar af, maar dan hoor ik de bommen door de oren van een dierentuinmedewerker en een jonge vrouw die aan haar geliefde denkt. Anna Enquist heeft het zeer invoelend beschreven.
Ik lees korte verhalen altijd tussen romans door, want het schakelen vraagt wat extra aandacht, dus ik lees het liever niet allemaal achter elkaar. Het favoriete thema van Anna Enquist staat in een aantal verhalen centraal: muziek. Er is een mooi portret van Alma Mahler en een heel kort verhaal over de zus van Mozart. Ook beschrijft Anna haar eigen ervaringen met het instuderen van een stuk van Schumann. De bladmuziek is op de linkerbladzijde afgedrukt en de tekst op de rechter. Verder lezen
Diepe aarde – Maria Vlaar
De Biesheuvelprijs werd dit jaar gewonnen door een schrijver waar ik nog niet eerder van had gehoord: Maria Vlaar. Zij blijkt wel bekend te zijn in het boekenvak vanwege haar werk als redacteur en journalist. Diepe aarde is haar debuut. Het is een bundel van zeventien korte verhalen. In de meeste daarvan worden herinneringen worden opgehaald aan huiselijke taferelen van gezinnen die inmiddels niet meer bestaan, doordat de leden ervan gescheiden, ouder geworden of dood zijn.
De lichtstraat – Fleur Bourgonje
In De beste 100 gedichten voor de VSB poëzieprijs 2012 kwam ik een gedicht van Fleur Bourgonje tegen dat me erg aansprak. Het heet Bloedafname en begint zo:
Kijk hier staan ze in de rij met hun bloed.
Ze willen het niet kwijt maar
het moet bekeken, uitvergroot, verdeeld
in slecht en goed, overdaad
aan wit of armoe rood. Bezinking
wordt gemeten.(…)
Nicolas en de verdwijning van de wereld – Anne Eekhout
Terwijl Nicolas in een stripboek over zijn favoriete superheld leest, kijkt zijn moeder naar een soap. Opeens wordt het programma onderbroken door een nieuwsbericht. De premier komt in beeld. Ze vertelt dat een superzwaar zwart gat op weg is naar ons zonnestelsel. Deskundigen hebben berekend dat de kans groot is dat de aarde in haar geheel wordt opgeslokt. In het begin merkt Nicolas er nog niet veel van, maar langzamerhand wordt de situatie onheilspellender. Na een tijdje komt er geen water meer uit de kraan en later is er ook geen stroom meer. Waarom zou je ook nog gewoon naar je werk gaan, als alles over een paar maanden toch ophoudt?
Ik heb enorm uitgekeken naar het derde boek van Anne Eekhout, omdat ik Dogma en Op een nacht zo goed vond. En dan komt ze ook nog met dit boeiende thema. Haar schrijfstijl is weer net zo pakkend, met rake observaties. Nicolas ziet alles, maar oordeelt niet. Ik ervaar het lezen deze keer als minder compact, terwijl er toch weer zoveel in zit. Annes typische grimmige sfeer ligt vlak onder de oppervlakte van het gewone leven.
Gerbrand Bakker en Peter Zantingh over vaders en zonen
In de vakantie kies ik vaak voor schrijvers waar ik al eerder mooie boeken van las. Daarom zette ik deze zomer Perenbomen bloeien wit van Gerbrand Bakker op mijn e-reader. In het begin vraag ik me af waarom de zinnen zo kort en eenvoudig zijn; het blijkt een jeugdboek (later lees ik op de blog van Jannie dat het iets genuanceerder ligt). Dat had ik niet verwacht en ik moet er even aan wennen, maar op zich is het geen probleem.
Het gaat over een gezin met een vader en drie zonen. De moeder is ooit weggelopen en ze weten alleen dat ze in Italië zit, doordat ze van daaruit verjaardagskaarten stuurt. Op een dag krijgen de jongens met hun vader een auto-ongeluk, waar jongste zoon Gerson het slechtst vanaf komt. Hij wordt blind. De scènes in het ziekenhuis zijn soms heftig, maar door de eenvoudige taal voelt het niet zo ernstig.
Ondertussen heb ik zin om nog een ander verhaal tegelijk te lezen (ik lees meestal wel een paar boeken tegelijk). Op mijn e-reader vind ik De eerste maandag van de maand van Peter Zantingh waarin een reisje naar Praag voorkomt Verder lezen
Concept M – Aafke Romeijn
Hava is chronisch ziek. Net als veel andere Nederlanders is ze kleurloos. Om in leven te blijven, heeft ze ampullen met kleurstof nodig die ze in een kastje tussen haar schouderbladen stopt. De ziekte kwam voor het eerst voor in 1955 en de oorzaak is onbekend. Kleurlozen kosten de samenleving veel geld, niet alleen vanwege de benodigde kleurstof, maar ook omdat ze minder energie hebben en daarom minder uren werken voor hetzelfde salaris. Er zijn mensen die vinden dat moet worden nagedacht over de toekomst, want er komen steeds meer kleurlozen en de kosten rijzen de pan uit. Ondertussen wordt minister-president Stork beschuldigd van belangenverstrengeling, omdat hij geïnvesteerd zou hebben in een klein farmaceutisch bedrijf dat vervolgens een grote aanbesteding binnenhaalde voor de productie van kleurstof.
Aafke Romeijn geeft in Concept M een goed voor te stellen beschrijving van kleurloosheid: Hava heeft een grijzige huid, witte haren en donkergrijze nagels. Verder lezen
De sprong naar het zuiden – Konstantin Paustovski
Met deel vijf nader ik het einde van Konstantin Paustovski’s autobiografie in zes delen. Toch is Paustovski pas net dertig, want het is 1923. Aan het begin van De sprong naar het zuiden is hij nog op het schip waarmee deel vier eindigde. Ze varen over de Zwarte Zee en doen de haven van Soechoem aan. Op dat moment is Abchazië in quarantaine vanwege nare besmettelijke ziektes, althans, dat beweert men. Het is dus niet de bedoeling dat mensen er van boord gaan, maar Paustovski krijgt het voor elkaar dat hij toch even een uurtje aan wal mag. Zijn koffer moet achterblijven, om ervoor te zorgen dat hij wel weer terugkomt. Gelukkig heeft hij wel geld bij zich en hij besluit om een tijdje in dat bijzondere land te vertoeven.
Voor mij was toentertijd alles vreemd in Abchasië, de bergen, de rivieren, de plantengroei, de mensen. De reusachtige bergtoppen waarvan ik de namen nog niet kende, tekenden zich het scherpst af tijdens de zonsondergang. In het licht van de ondergaande zon gloeiden hun ijzige tanden als kolen. (…)
Deze eerste, enigszins onheilspellende indruk van de bergen veranderde pas in de lente toen ik diep in Abchasië doordrong en de bergen in hun volle schoonheid met hun beukenbossen, schuimende rivieren en wildwoekerende begroeiing aanschouwde.
Ik kende niemand in Soechoem en zwierf vaak in mijn eentje in de omgeving van de stad rond. Ik durfde niet ver weg te gaan.
Vonkt – Marije Langelaar
In de bibliotheek sta ik bij de kast met poëzie. Het is maar één kast in dat enorme gebouw, plus nog een plankje in de kast ernaast. Hij staat vol met veelal dunne boekjes. Ik was van plan om iets van Ester Naomi Perquin te lenen, maar haar bundels staan er niet. Blijkbaar zijn er toch meer mensen die de weg naar de gedichten weten te vinden. Dan moet ik spontaan iets anders bedenken en ik graaf in mijn geheugen. Menno Wigman misschien? Hij is net overleden en het is vast niet toevallig dat hij ook net is uitgeleend. Mijn oog valt op Vonkt, de bundel waarvoor Marije Langelaar werd genomineerd voor de VSB poëzieprijs.
Ik sla het open en het ritme van de zinnen bevalt me wel, dus deze wordt het. Verder lezen
