Laatst maakte ik een lange treinreis en op de terugweg las ik mijn boek uit. Omdat ik de rest van de reis niet zonder boek wilde doorbrengen, besloot ik iets eerder over te stappen om een boek te kopen… Ik koos voor The unlikely pilgrimage of Harold Fry, omdat ik daar veel positieve reacties op had gehoord en bovendien stond het op de longlist voor de Man Booker Prize.

Harold Fry is net gepensioneerd en brengt de dagen door in huis met zijn vrouw Maureen. Op een dag ontvangt hij een brief van een ex-collega van 20 jaar geleden, Queenie. Ze schrijft dat ze kanker heeft en niet lang meer te leven heeft. Harold schrijft een kort briefje terug en brengt dat naar de brievenbus. Maar het is mooi weer en hij besluit naar de volgende brievenbus te lopen. Onderweg koopt hij iets te eten bij een tankstation, terwijl hij een praatje maakt met het meisje achter de kassa. Zij brengt hem op het idee om helemaal naar Queenie toe te lopen, die aan de andere kant van Engeland in een hospice ligt. Onderweg komt hij allerlei mensen tegen, maar het lopen valt vaak zwaar en de vraag is of hij zijn tocht zal volbrengen.

Ondertussen wordt het levensverhaal van Harold en Maureen verteld doordat zij terugdenken aan allerlei gebeurtenissen. Toch wordt pas tegen het einde van het boek duidelijk wat de meeste invloed op hun leven heeft gehad, waardoor een aantal puzzelstukjes op hun plek vallen.

Harold is een typische Engelsman: beleefd en een beetje saai. Daardoor is dit geen pageturner. Over het algemeen komt hij wel sympathiek over. Op een bepaald moment ergerde ik me aan Harold, omdat hij zo beleefd is en daardoor niet zegt waar het op staat: ‘Wat een slappeling!’ dacht ik. Aan de andere kant heeft hij wel doorzettingsvermogen, al vind ik het niet zo realistisch dat iemand die aan het begin al veel pijn heeft bij het lopen uiteindelijk zo ver komt. De dingen die pas aan het einde duidelijk worden (en die ik dus niet zal verklappen) hadden van mij wel wat eerder verteld mogen worden, omdat die toch een ander licht werpen op veel dingen. Het laatste deel van het boek vond ik daardoor het beste.

Ik vond het soms niet makkelijk om door dit boek heen te komen, maar dat kan ook door het Engels komen. De invalshoek is wel mooi gekozen en het is goed geschreven. Het is een mooi verhaal om te lezen.

In oktober 2016 heb ik dit boek voor de tweede keer gelezen, voor de bespreking in mijn leeskring. Ik leende de vertaling uit de bieb, met het idee om het door te bladeren, maar voor ik het wist zat ik weer helemaal in het verhaal. Ik had mijn eigen advies van hierboven ter harte genomen en eerst de brief gelezen die bijna aan het einde van het boek staat (te herkennen aan de schuine letters). Daardoor begreep ik een aantal zaken een stuk beter. De vertaling van Janneke Zwart vond ik niet zo goed, maar ik heb me er niet aan geërgerd. Ik vond het een heerlijk boek om te lezen.