Het debuut van Shula Tas is een mooi, klein, autobiografisch verhaal. Ze is gaan samenwonen met haar vriend en daarom is het tijd om ruimte te maken op zolder. Die staat vol met dozen met allerlei spullen van haar ouders en grootouders.

Shula studeerde zang aan het conservatorium. In die tijd moest ze ook voor haar zieke ouders zorgen, die al op leeftijd waren. Na het overlijden van eerst haar vader en toen haar moeder heeft ze niet meer gezongen. Daarin blijkt ze op haar oma te lijken. Die was ook erg muzikaal. Ze zong zelfs in het concentratiekamp. Maar daarna was ze stil.

De ouders van Shula hebben hun kinderen niets van het Joodse geloof meegegeven. Toch herkent elke jood haar naam: Shulamit. Door het opruimen van de oude spullen op zolder, vraagt Shula zich af of ze zich toch eens wil verdiepen in het jodendom.

Waar gezongen wordt is prachtig geschreven. De woorden zijn afgewogen en de metaforen subtiel. Met die paar woorden weet ze verborgen emoties weer te geven. De piano staat vol met planten. Er wordt toch al een hele tijd niet meer op gespeeld.

Volgens mijn vader was schaamte sociale pijn. Een gebrek aan empathie met jezelf. Het gevoel dat je in de ogen van anderen compleet waardeloos bent, en dat ze daar nog gelijk in hebben ook. Het is een fantasie. Een fantasie waarin je jezelf ontzettend belangrijk maakt, alsof iedereen altijd op jóú let.

Shula ruimt op. Ze brengt een aantal vuilniszakken met oude spullen naar buiten, loopt naar de rivier. En dan gooit ze stokoude papieren pardoes in het water van de Amstel. Wat een krachtig symbool moet zijn, doet mijn mond openvallen. Wie gooit zijn afval nou zomaar in de rivier, dat doe je toch niet!

Afgezien van deze misser heb ik dit boek graag gelezen. Shula zoekt uit waarom ze haar muziek is kwijtgeraakt. Ondanks de zwaarte van de thema’s, voel je haar lichter worden tegen het einde. Er zijn meer vragen dan antwoorden. Maar deze jonge vrouw kan verder met haar leven. Er is ruimte voor een nieuw begin.