Adeline heeft de leeftijd om te gaan trouwen, maar ze ziet het niet zitten om haar leven lang in dit Franse dorpje te blijven. Als ze wordt uitgehuwelijkt aan een weduwnaar, vlucht ze het bos in. Ze roept alle goden aan die ze maar verzinnen kan. Alleen de duisternis geeft antwoord en ze sluit een pact met hem. In ruil voor haar ziel blijft Addie leven en blijft ze het uiterlijk hebben van een vrouw van 23 jaar. Het bijbehorende effect is dat ze vergeten wordt door iedereen die ook maar een moment uit haar blikveld verdwijnt. Ze kan niks vastleggen. Zelfs haar eigen naam zeggen wordt onmogelijk.

Inmiddels leeft Addie LaRue al drie eeuwen op deze manier. Ze voorziet in haar levensbehoeften door te stelen. Zonder eten zal ze niet sterven, maar ze voelt wel honger. Soms brengt ze de nacht bij iemand door, die zich de volgende ochtend niet kan herinneren wie ze is. Victoria Schwab heeft het allemaal netjes uitgewerkt. Het enige wat ik onwaarschijnlijk vind is dat iemand een hele avond of zelfs een hele dag niet naar de wc gaat, want dan zal diegene Addie direct vergeten. Maar dat is ook het enige kleine minpuntje in dit fantastische verhaal. Het is meeslepend én mooi geschreven. Merel Leene heeft het vloeiend vertaald uit het Engels.

Op een dag stapt Addie een boekwinkel binnen waar ze een boek achteroverdrukt. Twee dagen later brengt ze het terug, om te ruilen. De boekverkoper zegt: ‘Ik herinner me je.’ Addies mond valt open, want dit is de eerste keer in driehonderd jaar dat iemand nog weet wie ze is. Net als Addie wil ik heel graag weten hoe dit kan. Een bijzondere vriendschap onstaat. Uiteraard gebruikt de schrijver veel bladzijden om dit raadsel uit te spinnen. Afgewisseld met deze verhaallijn blikt Addie terug op de eeuwen die achter haar liggen, waarin ze van alles meemaakte en in diverse landen woonde.

Addie kan niks nalaten en toch is dat juist wat ze probeert. Als muze inspireert ze beeldend kunstenaars en muzikanten. Zo laat ze haar sporen na op schilderijen en in liedjes. Af en toe komt de duisternis voorbij, in verschillende vormen. Hij daagt Addie uit om het op te geven, zodat hij haar ziel kan oogsten. Zij weigert op te geven, want er is zoveel moois op de wereld waar ze van kan genieten.

Ik heb enorm genoten van dit boek. Het zit zo goed in elkaar! Tegen het einde heeft Addie diepgaande gesprekken met het duister, over wat er echt toe doet in het leven. Het onzichtbare leven van Addie LaRue is een fascinerend verhaal en ik wil zeker meer lezen van deze schrijver, die al heel wat fantasie-boeken op haar naam heeft staan.

Lees ook wat Bettina en Lotte over dit boek schreven.