Water pakken gaat over zwemmen, het liefst buiten. Kirsten van Santen kreeg het mee vanuit haar familie en is nog steeds een waterrat. Als journalist deed ze verslag van de monstertocht van Maarten van der Weijden. Voor dit boek bezocht ze openwaterzwemmers in heel Nederland.

De zwemtochten van Kirsten met diverse enthousiastelingen vormen de basis van dit boek. Terloops vertelt ze over de geschiedenis. Nederlanders zijn bang vanouds voor water, want overstromingen bedreigen ons. In vroegere eeuwen liepen regelmatig mensen de gracht in, doordat het ’s avonds zo donker was op straat. Ze kwamen er niet meer levend uit. Pas na de Tweede Wereldoorlog kreeg elke stad een zwembad en gingen kinderen op zwemles. Tijdens de coronapandemie werd buiten zwemmen populair. Mensen zoeken rivieren en plassen op. De fanatieksten doen dat het hele jaar door, in de koudere seizoenen vaak wel met wetsuit. Kirsten komt in contact met zwemgroepjes die elkaar aanmoedigen. Ze blijven er fit bij en hebben mooie ervaringen in de natuur.

Buiten zwemmen is niet zonder gevaar. Stromingen kunnen je te pakken krijgen. Kirsten loopt een oorontsteking op. En heel soms zegt een vis hap, maar dat is een uitzondering. De meeste zwemmers vinden het heerlijk om buiten te zijn, om de kracht van het water te voelen en af en toe iets mysterieus langs hun benen te voelen strijken.

Het is een zegen dat er in de overgereguleerde wereld nog plekken zijn die we niet helemaal doorgronden, waar mysterie en wanorde heersen, waar we dingen zien en voelen die in het dagelijkse leven helemaal niet lijken te bestaan. In onze opgeschoonde, propere levens is het haast een opluchting om je hierin te begeven, in de viezigheid. Dat is de les van de kolk.

De Nederlandse rivieren zijn smerig door bedrijven die er hun afval lozen. Maar in de afgelopen vijftig jaar is de wetgeving strenger geworden en het water schoner. Dit doet me terugdenken aan het boek van Li An Phoa over Drinkbare rivieren. Er valt nog veel te verbeteren.

Water pakken eindigt met een geweldig beschreven zwemtocht van Terschelling naar Ameland, door het zeegat. Het is een bijzondere ervaring waarbij Kirsten de onstuimigheid van de zee voelt. Hier en daar citeert ze een oude schrijver, zoals Slauerhoff, Lucebert en Paul Snoek. Wat een mooie ode aan het zwemmen.

Lees ook wat Luna over dit boek schreef.