Een paar jaar geleden begon ik aan Spel van Stephan Enter. Het boeide me niet en na een bladzijde of 50 heb ik het weggelegd. Die schrijver was niet aan mij besteed, zo dacht ik. Maar iemand van mijn boekenclub koos Grip van dezelfde schrijver uit om samen te bespreken. Ik zag er een beetje tegenop, maar ja, voor je boekenclub moet je wel wat over hebben.

Grip gaat over vier vrienden. In hun studententijd waren ze fanatieke klimmers en ze gingen met elkaar op vakantie naar de Lofoten in het noorden van Noorwegen. Snel daarna verloren ze elkaar uit het oog. Twintig jaar later zijn Paul en Vincent onderweg naar Martin en Lotte, die getrouwd zijn en in Wales wonen. Het boek bestaat uit vier delen. De eerste drie zijn geschreven vanuit respectievelijk Paul, Martin en Vincent. Deel vier is een soort epiloog. Door deze constructie krijg je vanuit verschillende perspectieven een terugblik op die vakantie in Noorwegen. Dit wordt afgewisseld met korte scènes in het heden. Paul en Vincent zitten in de trein met een geweldig uitzicht op Wales, wat erg mooi beschreven wordt. Martin zit met zijn dochter Fiona in de bus, om zijn oude vrienden op te halen van het station.

In het begin kost het me wel wat moeite om in het verhaal te komen, maar zoals vaker leest het steeds vlotter als ik verder kom. Stephan Enter schrijft niet makkelijk, maar ik vind het deze keer wel mooi om te lezen. De spanning wordt heel langzaam opgebouwd naarmate de vrienden dichter bij elkaar komen. Tijdens het reizen komen herinneringen boven aan belangrijke gebeurtenissen in Noorwegen. Paul zag dat Lotte bewust op een stuk sneeuw stapte (wat je nooit moet doen, want je weet niet wat eronder zit) en naar beneden gleed. Hij kon haar met veel moeite redden van een val in de diepte. Lotte vroeg Paul om de anderen te vertellen dat het een ongeluk was. Een andere belangrijke gebeurtenis is de zoen van Vincent en Lotte. Ze waren al jaren vrienden, maar zij wilde meer. Hij sloeg dat af en nog steeds vraagt hij zich af of dit de juiste keuze was. Een paar dagen later werd duidelijk dat Lotte iets met Martin had en ze zijn nog steeds bij elkaar, maar Vincent hoopt stiekem op een herkansing en daarom is de reünie voor hem erg spannend.

Ik rekende op een tegenvaller, maar dit boek met z’n subtiliteiten en mooie beschrijvingen is me goed bevallen. Blijkbaar kan je een schrijver niet afrekenen op één boek dat je op een bepaald moment niet kan boeien, al doe ik dat vaak wel… En daar is zo’n boekenclub dan weer goed voor: je leest iets waar je zelf nooit voor zou kiezen.