Regieaanwijzingen voor de liefde is een bundeling van vijftig stukjes die eerder als feuilleton zijn verschenen in dagblad Trouw. Samen vormen ze het verhaal van Loek en Hanna. Ze zijn al een tijdje een stel en nu gaan ze ook samen werken aan een filmscenario. Loek heeft zijn baan ervoor opgezegd. Nu hij de veertig nadert, maakt hij de balans op:
Verder lezenwat heeft mijn leven tot nu toe betekend, en wat kan het nog betekenen in de tijd die mij rest?
Laatst kreeg ik het Zeeuwse boekenweekgeschenk cadeau van medeblogger Jannie. Ze wist dat ik eerder had genoten van andere boeken van Carolijn Visser, die veel heeft gereisd en de kunst verstaat om verhalen van gewone mensen meeslepend te vertellen. Ze schreef De vader van Grace speciaal voor de Zeeuwse boekhandels, maar het is ook buiten Zeeland te koop.
Carolijn groeide op in Middelburg. Toen ze eens bij haar vriendinnetje Grace thuis kwam, was ze onder de indruk van de vader die ze daar aantrof. Die had namelijk een donkere huid. Het was Carolijn nooit echt opgevallen dat Grace lichtbruin was. Als volwassene vertelde Grace dat ze in haar kindertijd zelden werd gediscrimineerd. De twee vriendinnen waren elkaar toevallig tegengekomen en raakten weer in gesprek.
Verder lezenVan Fleur Bourgonje had ik al een paar mooie boeken gelezen en daarom was ik benieuwd naar haar nieuwste roman Liefde, liefde. Binnen een paar bladzijden weet zij daarin al een sfeer te scheppen en ik waan mij op het eiland dat ten zuiden van Chili ligt, in de Stille Oceaan. Vijf mensen uit het buitenland zoeken de eenzaamheid op het strand, maar ze komen elkaar tegen. Ze besluiten om samen te werken: twee mannen zoeken hout in het bos, eentje gaat uit vissen en de twee vrouwen blijven bij de hutten. Lekker stereotyp dus, net als de eilandbewoners.
Verder lezenVoor zijn vijftigste verjaardag nodigt Pieter zijn vrienden van vroeger uit. Toen ze achttien waren, maakten ze met z’n achten een boottocht op het IJsselmeer. Nu is het tijd voor een reünie.
Zijn jeugdvrienden zijn de enigen met wie hij zichzelf kan vergelijken, durft te vergelijken. Ze zijn in hetzelfde dorp geboren. Ze hebben dezelfde boeken gelezen, ze zijn in hetzelfde geloof grootgebracht en hebben dezelfde kansen gehad. Tijdens de vakanties waren ze altijd samen. Zijn jeugdvrienden zijn de ideale ijkmaat, de ideale ruis bij wat hij over zichzelf te vertellen heeft. Hun illusies en ontgoochelingen, hun waarheden en leugens en kwalen heeft hij nodig om de zijne onder ogen te zien.
In het eerste deel van De dijk waarlangs we lagen begint de bijeenkomst met een toespraak van Pieter, waar niemand echt naar luistert. Ondertussen begint het buiten te stormen. Het tweede deel bestaat uit acht hoofdstukken, waarin het perspectief telkens bij een ander van de vrienden en vriendinnen ligt. Eerst de vier mannen, dan de vier vrouwen.
Verder lezenVorig jaar won Gaston Dorren de allereerste Taalboekenprijs met Babel. Daarin illustreert hij de diversiteit en eigenaardigheden van mensentalen, door de twintig grootste talen van de wereld te bespreken. Het begint bij de nummer 20, het Vietnamees, en eindigt bij het Engels, dat nu de allermeeste sprekers heeft. In elk hoofdstuk vertelt hij over de eigenschappen van de taal en over de historie, waarbij de focus soms meer op taalkunde en soms meer op geschiedenis ligt. Het is steeds weer een verrassing waar de schrijver mee komt.
Renate Dorrestein heeft de geschreven en ongeschreven literaire regels aan haar laars gelapt in De leesclub. In de eerste zin weet je al dat schrijver Gideon de Wit het niet heeft overleefd. Zeven vrouwen van middelbare leeftijd zitten in de rechtszaal en vertellen hoe het zover is gekomen. Al jarenlang vormen ze een leesclub waarvoor ze telkens een schrijver uitnodigen in de bibliotheek. Deze keer gaat het echter anders: ze ontmoeten de beroemde schrijver Gideon de Wit tijdens een literaire cruise naar Schotland, onder de titel ‘In de geest van Moby Dick’. Het wordt één groot drama, dat met veel droge humor wordt verteld. Ik heb er ontzettend om gelachen.
Twee vriendinnen zijn op vakantie met hun dochters. Op de laatste dag gaat Tessa met Summer naar het strand, terwijl Gina en Milja bij het huisje blijven. Het wordt een helse tocht door de duinen, waar Tessa de zware bolderkar met haar slapende dochter doorheen sleept. Ze raakt de weg kwijt en haar telefoon is uitgegaan door de hitte. Het strand kan toch niet ver meer zijn.
Onderweg kijkt Tessa terug op haar leven met Summer. Ze werd zwanger van haar Ozzie, Dylan, de mooie jongen uit Australië. Toen Summer werd geboren, bleek ze ‘niet goed’ te zijn. Ik vermoed al snel dat het om het syndroom van Down gaat, maar dat wordt pas verderop zo genoemd. Dylan gaat er heel ontspannen mee om, terwijl Tessa juist boeken leest en alles wil doen om Summers ontwikkeling te stimuleren. Bij Tessa komen ook gedachten voorbij die ze nooit zou uitspreken. Ze had zich zo verheugd op een miniversie van zichzelf en met Summer komen haar dromen niet uit.
Socioloog Jolande Withuis had al diverse boeken, waaronder biografieën, op haar naam staan toen ze de tijd rijp vond om te schrijven over haar eigen vader. Hij was overtuigd communist en dat heeft een enorme stempel op Jolandes jeugd gedrukt. In Raadselvader gaat ze op zoek naar wie haar vader Berry Withuis echt was. Tussen de verhalen over haar vader door vertelt ze over de invloed die hij op haar leven had, als kind maar ook daarna. Verder lezen
De brief voor de koning is een gouwe ouwe. Het boek kreeg in 1963 de Gouden Griffel en later zelfs de Griffel der Griffels 1955-2004. Dat belooft wat! De directe aanleiding om het te gaan lezen is de nieuwe Netflix-serie die hierop is gebaseerd. Misschien komt het wel daardoor dat de boeken continu zijn uitgeleend bij de bieb.
Het verhaal doet me denken aan Lord of the Rings, met kastelen, paarden en zwaarden, een jongeman die een gevaarlijke missie moet voltooien en er is zelfs sprake van twaalf ringen die alleen gedragen worden door heel bijzondere mensen. Verder lezen
Er zijn maar een paar soorten dieren die praten zoals mensen dat doen en geen ander dier heeft een geschreven taal zo uitgebreid als de mens. Hieruit zou je kunnen concluderen dat dieren nu eenmaal niet zo intelligent zijn als mensen en dat ze geen complexe taal nodig hebben, omdat ze instinctief handelen en geen ingewikkelde emoties hebben. Deze denkbeelden hebben het onderzoek naar communicatie tussen niet-menselijke dieren tot nu toe behoorlijk vertraagd. Maar er zijn ook wetenschappers die verder kijken dan hun neus lang is. In Dierentalen geeft Eva Meijer een grondig en bondig overzicht van hun bevindingen.
