‘Wat! Nee, is dat echt waar?’ roept mijn lief steeds als ik zinnen uit Wonderbaarlijke feiten over dieren aan hem voorlees. Er zijn ook zulke bizarre weetjes bij. Wist je dat een krokodil stenen eet om zijn eten te kunnen verteren? Hij kan namelijk niet kauwen. Die stenen helpen hem ook om dieper in het water te zakken.
‘Als ik de baas zou zijn van het journaal, dan werd het hele nieuws een heel stuk positiever,’ zongen we vroeger mee met Kinderen voor kinderen. Vaak word ik een beetje moedeloos bij het koppen snellen. Wat een ellende is er in de wereld. De mooie dingen halen het nieuws meestal niet. Maar ze gebeuren wel. Franka Hummels en Karin Sitalsing besloten om die verhalen op te schrijven.
In twaalf hoofdstukken worden actievelingen in het zonnetje gezet die iets moois doen voor een ander of voor de wereld. Sommige zijn echt ontroerend, zoals het verhaal van de ouders van Pim, die overleed na een aanrijding met een vrachtwagen. De ouders besloten om de chauffeur bij hun thuis uit te nodigen en niet te veroordelen, want het was immers een ongeluk. Waar anderen haat zouden koesteren, kiezen zij ervoor om hem ook als slachtoffer te zien.
De jongste hoofdpersoon is veertien en bestiert in het weekend een school waarin tieners bijles geven aan kinderen. De oudste is een vrouw die na de oorlog met de nek aangekeken werd als dochter van een NSB’er. Nu zet ze zich in voor kinderen in het IS-kalifaat. Het mafste verhaal gaat over Aaf die snorkelt in de Leidse grachten en daar rommel opruimt, maar ook aan kinderen laat zien wat er allemaal leeft.
Franka en Karin hebben het allemaal opgeschreven in klare taal: Verder lezen
Ik woon 200 meter vanaf de moskee en als ik op vrijdag thuis werk, hoor ik de oproep tot gebed. Toch spreek ik zelden een moslim. Ondertussen ben ik best wel nieuwsgierig naar hoe Nederlandse moslims in het leven staan en daarom begin ik aan het boek God is groot: eten, bidden en beminnen met moslims. Dit gaat over moslims in Nederland, maar heeft ook een persoonlijk tintje. Mounir Samuel kroop in de huid van een moslim, door de hele maand ramadan in 2017 mee te vasten en zo goed mogelijk als moslim te leven. Ondanks zijn turbulente leven is hij nog steeds overtuigd christen, maar in zijn omgeving zijn veel moslims.
Ik gebruik vaak lijstjes: thuis en op mijn werk, op papier en in de computer. Die lijstjes helpen me om geen dingen te vergeten. Maar ondertussen vliegen de dingen die ik nog wil doen ook door mijn hoofd. Ik word er onrustig van. Kan dat ook anders?
In Ik heb de tijd reikt zenmonnik Paul Loomans een methode aan om van die lijstjes af te komen. Je hoeft ze niet weg te gooien, maar hij belooft dat je ze niet meer zo nodig zult hebben. In de inleiding noemt hij nog een aantal herkenbare gewoontes en ik word nieuwsgierig. Loomans introduceert het begrip tijdsurfen, dat je kunt leren door jezelf de zeven stappen van de methode aan te wennen.
Een stadswandeling is de ideale manier om een stad (beter) te leren kennen. Amersfoort heeft er sinds kort een wandelroute bij met een specifiek thema: religieus erfgoed in de binnenstad. Het Gilde organiseert rondleidingen en er is een boekje waarin je alles kunt nalezen of waarmee je zelf kunt gaan lopen.
Flevoland is een bijzondere provincie, want honderd jaar geleden bestond ze nog niet! De Zuiderzee lag in het midden van ons land en vissers uit omliggende plaatsen en eilanden (zoals Urk) voeren er rond. Totdat de allergrootste drooglegging van de wereld plaatsvond. Voorin Het nieuwe land staat een landkaartje met jaartallen, van de proefpolder bij Andijk in 1926 tot de drooglegging van zuidelijk Flevoland in 1968. Maar het boek vertelt vooral over de Noordoostpolder, het eerste stuk van Flevoland dat in 1942 werd drooggelegd. Eva Vriend is er opgegroeid, op de boerderij van haar vader, die het overnam van haar opa. Maar hoe kwam opa Vriend aan die boerderij? Kon hij die kopen?
Nee, dat nieuwe land was niet zomaar te koop. Er was een uitgebreide selectieprocedure. Hoe dat in zijn werk ging, vormt de ruggengraat van dit boek. Verder lezen
Vorig jaar haalde ik mijn literatuurkennis op met Hoe lees ik? van Lidewijde Paris: een heerlijk boek waarin ze aan de hand van romanfragmenten uitlegt hoe je literaire werken kunt analyseren. Ik vond het erg leuk om me zo weer te verdiepen in de theorie. Tijdens het lezen houd ik het geleerde in mijn achterhoofd en soms lukt het om iets te herkennen in een boek, zoals: ‘hé hier zit ik in het hoofd van deze persoon en daarna ga ik er weer uit’. Ondertussen reist Lidewijde heel Nederland rond om lezingen te geven en ook die kan ik je erg aanraden. Ongelooflijk dat ze naast die lezingen en het verslinden van vele boeken ook nog energie had om zelf een nieuw boek te schrijven: Hoe lees ik korte verhalen? Hierin wordt de literatuurtheorie verder uit de doeken gedaan. Veel begrippen komen terug, maar dan net in een ander jasje.
Door dit boek kan je meer uit een verhaal halen en het geeft je gereedschap om er met anderen over door te praten. Met de veertien korte verhalen in dit boek kan je dat oefenen. Verder lezen
