Ik had echt zin om Anomalie te lezen en te bespreken met mijn boekenclub, omdat ik verwachtte dat het spannend zou zijn en ik was benieuwd naar de uitwerking. Het idee is in elk geval interessant: stel dat een vliegtuig nóg eens landt met dezelfde personen, waardoor 243 mensen verdubbeld zijn?

Het blijkt een vrij ingewikkeld verhaal, dat begint met hoofdstukken waarin telkens een ander personage wordt voorgesteld. De enige overeenkomst is dat ze allemaal op die ene vlucht van Parijs naar New York zaten, die drie maanden later nóg een keer wil landen. Het zijn mensen van diverse leeftijden en met verschillende beroepen. Maar geen van allen boeien ze me: de huurmoordenaar, de schrijver, de juriste, de oudere man die iets heeft met een jongere vrouw, het meisje, geen van hen spreekt me aan. Het lukt me dan ook niet goed om ze allemaal te onthouden. De overheid besluit om het vliegtuig naar een militaire basis te leiden en de mensen daar te houden, totdat ze hebben besloten hoe het beste te handelen in deze bizarre situatie.

Dan komen de wiskundigen in beeld en lees ik even wat aandachtiger, al heeft het meer met natuurkunde te maken dan met wiskunde. Het zijn een man en een vrouw die twintig jaar geleden samen een draaiboek hebben opgesteld voor bijzondere situaties, waarin ze allerlei maffe omstandigheden hebben beschreven, veelal gebaseerd op science fiction. Daarbij is ook protocol 42 (juist!) voor als er iets gebeurt dat ze totaal niet hebben voorzien. In dat geval zijn de wiskundigen zelf aan zet. En dat is wat er nu gebeurt. Zij mogen beslissen wat er verder moet gebeuren en sturen de militairen aan. Het is absurd en tegelijkertijd kan ik me helemaal voorstellen dat ook de overheid geen idee heeft wat te doen met mensen die verdubbeld zijn.

Een groep van deskundigen wordt samengeroepen, waaronder geestelijken van diverse pluimage en allerlei wetenschappers. De religieuzen filosoferen over vragen als: hebben de dubbelgangers een ziel? En welke rechten hebben ze dan? De wetenschappers proberen mogelijke verklaringen te vinden voor deze situatie, zoals dat we allemaal in een grote simulatie leven.

Als ik het zo weer opschrijf, vind ik het goed bedacht, en toch weet Hervé le Tellier me niet te overtuigen. De vertaling van Andreas Dijkzeul lijkt me goed, dus daar zal het niet aan liggen. Misschien mis ik het om met de personages mee te leven. De mensen uit het vliegtuig komen allemaal nog een paar keer voorbij, maar ze komen niet echt tot leven in mijn hoofd. Wat ik wel goed vind uitgewerkt, is hoe verschillend ze reageren als ze met hun dubbelganger worden geconfronteerd, die dezelfde herinneringen heeft tot drie maanden geleden. En ook praktische overwegingen komen voorbij: wie van de twee krijgt het huis, het huwelijk, het kind… Tijdens de boekenclub hebben we dan ook genoeg te bespreken. Wat zou jij doen als je jezelf tegenkwam?

Lees ook wat Bettina en Alek over dit boek schreven.