Konstantin Paustovski schreef de allermooiste zinnen die ik ooit gelezen heb, in zijn autobiografische boeken. Voor Wilde rozen en andere verhalen heeft vertaler Wim Hartog vijf fictieve verhalen uitgekozen. Het is goed te merken dat Paustovski voor zijn fantasieën ook uit zijn eigen ervaring put. Er wordt veel gereisd en ik herken steden waar Paustovski zelf ook is geweest.

Het eerste hoofdstuk is een verhaal in een verhaal, waar ik even voor moet opletten. De hoofdpersoon ontmoet een joodse ontwerper van etiketten voor onder andere koffie en wijn. Die vertelt hoe hij in zijn leven in diverse steden heeft gewoond. Daarop besluit het ik-personage om ook op reis te gaan, per schip. Paustovski vertelt alles zeer beeldend en letterlijk in geuren en kleuren. Het is prachtig om te lezen over het weer en de mensen.

Het volgende verhaal is het langste met 42 bladzijden. Het speelt zich af op een sterrenwacht op een afgelegen plek in de bergen. Daar is het rustig, maar naast beeldende beschrijvingen van de bergen en de sterren heeft Paustovski het vooral over geluiden, door een astronoom te laten luisteren naar de wind en het onweer. De sterrenkundigen praten amper met elkaar, ze doen gewoon hun werk. Op een dag hoort de hoofdpersoon een onbekend geluid. Dat blijkt door oorlog te komen. Het eindigt spannend als militairen de sterrenwacht willen aanvallen.

In het derde verhaal wordt weer gevaren en is er een bijzondere ontmoeting. De hoofdpersoon moet een brief bezorgen bij een vrouw in een plaats waar zijn schip aanlegt. Hij probeert te achterhalen wat de relatie tussen de afzender en de vrouw is. Dit verhaal sprak mij iets minder aan.

Het titelverhaal barst van de schitterende natuurbeschrijvingen. Deze keer is de hoofdpersoon een vrouw. Zij reist ook per schip en ze komt op een afgelegen plek aan een rivier, waar ze geweldig mooie bloemen aantreft. Op de boot ontmoet ze acteurs en studenten, maar ze kan nog het beste opschieten met een piloot. Toch gebruikt Paustovski de acteur om levenswijsheden door te geven. Het einde vind ik verrassend en daarmee vind ik dit verhaal het mooiste uit de bundel.

Het laatste verhaal is het kortste met negen bladzijden. Dit is een verheerlijking van Rusland, met haar prachtige zonsondergangen en talloze soorten bloemen en planten. Je zou er bijna naartoe willen om het met je eigen zintuigen te ervaren. Wat een geweldige schrijver!

Kijk op de blog van Erik als je nieuwsgierig bent naar citaten uit deze verhalenbundel.