De stem begint met het joodse huwelijk van Zelda en Bor in New York. Met hun drie kinderen gaan ze op dinsdagochtend vroeg naar de rabbijn, die in een wolkenkrabber woont. Ze staan op het dakterras en daar ziet één van de kinderen het als eerste: een vliegtuig is in één van de Twin Towers gevlogen, waar ze gisteren nog waren. Jessica Durlacher beschrijft de situatie alsof ze er zelf bij was. Het gezin vlucht door de straten vol stof en lichaamsdelen. Het is een vreselijke ervaring.

Dan springt het verhaal naar de toekomst. Zelda is in Israël op bezoek bij haar oudste zoon Philip. Ze kijken op de televisie naar de inauguratie van de eerste vrouwelijke president van de Verenigde Staten van Amerika. Een zangeres treedt op en het hele gezin herkent haar als hun vroegere oppas.

Het volgende hoofdstuk is er weer een tijdssprong, naar het moment dat Zelda deze oppas voor het eerst ontmoette. Amal is een gesluierde moslima en woont in het asielzoekerscentrum. Later komen ze elkaar nog een keer tegen. Een paar maanden lang is Amal de vaste oppas van de jongste twee kinderen Sam en Pol. Dan blijkt dat ze prachtig kan zingen en ze doet mee aan een talentenjacht op televisie. Bij haar eerste optreden doet ze iets wat haar in gevaar zal brengen en het leven van Zelda’s gezin enorm beïnvloedt.

In het begin is het dus even ingewikkeld met die tijdssprongen, maar ik vind het goed bedacht. Doordat Zelda dit vanuit de toekomst beschrijft, kan ze goed reflecteren op wat er toen gebeurde. Maar ik vind die filosofische stukjes niet altijd even boeiend. Het gaat ook veel over de verhouding van Zelda tot haar kinderen. Misschien dat je dat meer kunt waarderen als je daar zelf ervaring mee hebt. Ook de stukjes over vrijheid van religie kunnen mij niet echt boeien, terwijl ik dit wel een interessant onderwerp vind.

De hoofdpersonen komen niet sympathiek over. Integendeel, ik merk dat ik weerstand heb tegen dit duidelijk rijke gezin. Ik heb geprobeerd te bedenken waarom ik het precies zo irritant vind, maar vind het moeilijk te duiden. Als een kind vraagt om twintig euro en dat zomaar krijgt, dan erger ik me daaraan.

De schrijfstijl vind ik onnodig ingewikkeld, met lange zinnen en moeilijke woorden. Dan staat er bijvoorbeeld: ‘En hij delfde zoals altijd een stuk kaas op uit de ijskast’. Tegelijkertijd leest het behoorlijk vlot en zijn er erg spannende stukken bij. Ik vind het op een gegeven moment zelfs zo heftig dat ik het boek even wegleg.

Het laatste stuk vind ik wat te langdradig. Het gaat uitgebreid over het leven van Philip, die bij de Israëlische geheime dienst werkt. Maar ook dit blijkt functioneel te zijn in het geheel.

Kortom: ik vind het geen slecht boek, maar het levert nare gevoelens op. Er is ook niks moois aan. Ik heb dit gelezen voor mijn boekenclub en het levert vast genoeg gespreksstof op.