Girl, woman, other heeft twaalf hoofdstukken waarin steeds een andere Engelse vrouw aan het woord komt. Allemaal hebben ze Afrikaanse voorouders. De vrouwen zijn met elkaar verbonden op verschillende manieren: er zijn moeders en dochters, collega’s, vriendinnen en geliefden. Ze zijn jong of al ouder, donkerbruin tot bijna wit van huidskleur, ze worden verliefd op mannen en vrouwen en ze hebben allemaal min of meer feministische denkbeelden.

Het begint met Amma, die probeert door te breken als theaterregisseur. Het tweede hoofdstuk vind ik het leukste, over Amma’s dochter Yazz. Amma heeft haar feministisch opgevoed, maar zoals het bij een jongere generatie hoort, vindt Yazz dat alweer achterhaald. Zij vindt geslacht totaal niet interessant, want in de toekomst wordt iedereen non-binair. Verderop in het boek komt Megan aan het woord, die is geboren als vrouw, maar zich nu als non-binair identificeert. Haar oude oma vindt dat prima, al begrijpt ze er niks van. Ik moet nog wennen aan het gebruik van ‘they’ in de enkelvoudige betekenis, wat soms verwarrend is.

Bernardine Evaristo schrijft in een mooie typische, ritmische stijl. Soms zijn er woorden die er vreemd uitzien en dan blijkt dat plat taalgebruik te zijn. Als ik bedenk hoe het hardop klinkt, weet ik vaak wel wat er bedoeld wordt. De stijl verbindt en toch krijgt elke vrouw haar eigen gezicht. Binnen een paar bladzijden sleept ze me mee en bij het einde van een hoofdstuk voelt het nooit onafgerond, waardoor ik weer zin heb om te ontdekken wie de volgende vrouw is. Het is fijn dat altijd snel duidelijk wordt wat het verband met een eerder personage is.

De oudere vrouwen kijken terug op hun leven, wat historische scènes oplevert. Indrukwekkend is het verhaal van Winsome, die in verschillende woonplaatsen met vreselijke discriminatie te maken kreeg. Uiteindelijk besloten haar man en zij om terug te verhuizen naar de grote stad, waar mensen met een bruine huidskleur niet zo uitzonderlijk waren. Haar laatste levensjaren brengt ze door op het zonnige Barbados, waar ze zich pas echt thuisvoelt.

Het gaat wel een beetje snel als in 30 pagina’s een heel levensverhaal wordt verteld. De hoogtepunten worden kort beschreven. Bij de laatste hoofdstukken lukt het me minder goed om me steeds weer in te leven en alle namen te onthouden. Het boek is me net iets te dik.

In het afsluitende hoofdstuk vindt de première plaats van Amma’s toneelstuk over Afrikaanse vrouwen. Bijna alle personages uit het boek zijn hierbij aanwezig. Het duizelt me inmiddels van de namen, al weet ik niet meer of hier nog nieuwe worden geïntroduceerd of dat ik ze inmiddels vergeten ben. Terwijl ik de eerste helft van het boek echt geweldig vind, ben ik blij als ik uiteindelijk bij het einde ben. Op de laatste bladzijden blijkt er nog een verband tussen twee vrouwen uit het boek te liggen, wat vooral voor henzelf een grote verrassing is. Misschien is dat wel één van de boodschappen van dit boek: wij mensen zijn allemaal met elkaar verbonden.

Lees ook wat Marcia en Riet over dit boek schreven. Dit boek is in het Nederlands vertaald onder de titel Meisje, vrouw, anders.