Met mijn leesclub bespreken we meestal niet zulke dikke boeken, maar soms kiest iemand er toch eentje en dan plannen we die dikke pil vlak na de zomervakanties. Op die manier hebben we genoeg tijd om het te lezen. Deze keer staat er een boek van John Boyne op het programma, waar ik al veel goeds over las. Op de eerste bladzijdes begrijp ik al waarom deze schrijver zo populair is. Hij weet me meteen mee te slepen in het verhaal over Catherine Goggins die als zestienjarige zwanger raakt en uit haar Ierse dorp verstoten wordt. Ze stapt op de bus naar Dublin en komt onderweg een aardige jongen tegen die haar aan een slaapplekje helpt. Daar wordt de hoofdpersoon van het boek geboren. Catherine staat hem af ter adoptie.

The heart’s invisible furies gaat over het leven van Cyril Avery. In elk deel is het zeven jaar later. Dus na zijn geboorte en de heftige gebeurtenissen daaromheen, gaat het over Cyril als jongen van zeven. Hij woont in een groot huis bij Charles en Maude, die hem hebben geadopteerd, maar amper naar hem omkijken. In dit deel is ook de ontmoeting met Julian, die een grote rol in Cyrils leven zal spelen. Ze lijken in weinig op elkaar, maar allebei hebben ze weinig liefde gekend in hun jeugd en dat bindt de jongens. Ze zien elkaar pas zeven jaar later weer, op de kostschool waar ze jarenlang een kamer delen.

Het boek staat vol met dit soort toevallige ontmoetingen en andere ongeloofwaardige details. Zo komt Cyril meermalen zijn biologische moeder tegen zonder te weten dat zij dat is. Ik begin met een kleine irritatie: dit geloof je toch zelf niet, maar concludeer dat John Boyne hiermee heus niet als doel had om een realistisch verhaal te vertellen. Maar als zelfs ik een wending kan voorspellen (waar ik meestal niet zo goed in ben), vind ik het wel jammer.

Het leven van Cyril Avery gaat niet over rozen. Hij wordt smoorverliefd op zijn beste vriend Julian. In het conservatieve Ierland weet hij heel goed dat hij dat niet kan uiten. Er zijn wel genoeg plekken in Dublin waar hij snelle bevrediging kan krijgen, maar liefde is er niet bij. Cyril krijgt verkering met Alice, de zus van Julian en trouwt met haar. Maar dat loopt niet goed af.

Later in het verhaal vindt hij toch zijn grote liefde: de Nederlandse Bastiaan. Met hem woont hij een tijdje in New York aan het begin van de AIDS-uitbraak. Dit doet me terugdenken aan de indrukwekkende boeken van Jonas Gardell over dit thema.

Tot slot krijgt Cyril toch een familie, op ongewone wijze. De plot is mooi bij elkaar gefantaseerd, maar het lukt me niet helemaal om mee te leven met de hoofdpersoon. Daar heb ik toch een iets realistischer verhaal voor nodig. Ik vraag me af waarom dat zo is, want ik kan ook genieten van een goed fantasieverhaal waarin getoverd wordt en ik ben dol op surrealistische verhalen, maar dan is het overduidelijk dat het zich niet in deze wereld afspeelt of in elk geval niet in onze versie daarvan. Toch ben ik benieuwd naar andere boeken van John Boyne, want zijn schrijfstijl is prettig.

In het Nederlands heet dit boek Wat het hart verwoest.
Lees ook wat Bettina en Jacqueline over dit boek schreven.