Het is snikheet als ik dit schrijf. Zou het in Afrika ook zo zijn? Of voelt dat toch anders? Ik weet eigenlijk maar weinig van het leven op dat continent. Je ziet er niet vaak iets over op televisie. Op mijn leesreis om de wereld heb ik nog heel wat Afrikaanse landen te gaan. Zimbabwe kan ik nu afstrepen. Via We hebben nieuwe namen nodig kan ik een glimp opvangen van het leven daar, door de ogen van Darling en haar vriendjes. Ze wonen in een sloppenwijk en hebben altijd honger. Daarom is één van hun favoriete spelletjes om guaves te stelen uit bomen in de rijke buurt, waar mensen grote huizen en tuinen hebben. Ze eten zich vol met de vruchten, ook al weten ze dat de pitten ervoor zorgen dat ze verstopt raken en poepen pijn doet.

Tussen het spelen door wordt duidelijk in wat voor omstandigheden de kinderen leven, in blikken huisjes. Hun ouders zijn niet altijd in de buurt. Er is een meisje van elf dat zwanger is. De kinderen gaan er elk op hun eigen manier mee om, maar bijna allemaal dromen ze van een beter leven in het buitenland. Darling krijgt de kans om bij haar tante in Amerika te gaan wonen, dit gebeurt halverwege het boek.

Het contrast kan niet groter zijn: in Amerika is een overvloed aan eten en het is koud met sneeuw. Darling kan naar school en maakt nieuwe vriendinnen. Ze past haar Engelse accent zo goed mogelijk aan. Maar ondertussen mist ze haar oude vrienden en Zimbabwe. Er zijn een paar bladzijden waarin de toon anders is en het perspectief ‘wij’, waarin treffend wordt getypeerd hoe het is om als Afrikaan in Amerika te wonen. In eerste instantie lijkt het allemaal geweldig, maar al gauw blijkt dat het helemaal niet zo makkelijk is als je je eigen taal niet meer kunt spreken en je ouders nooit meer terug zult zien, omdat je op een toeristenvisum het land bent binnengekomen en nu illegaal bent. Weggaan kan wel, maar terugkomen niet. En dan kies je er toch maar voor om te blijven, altijd alert te zijn, keihard te werken en af en toe wat geld te sturen naar de achtergebleven familie. Want toegeven dat je dromen niet zijn uitgekomen, dat doet natuurlijk niemand.

Misschien is het grootste verschil wel de saamhorigheid tussen de mensen, die in Zimbabwe vaak arm zijn en elkaar nodig hebben om te overleven. In Amerika zoeken ze elkaar op en bij bruiloften luisteren ze naar Afrikaanse muziek, om hun heimwee enigszins te stillen. Maar het gemis blijft. NoViolet Bulawayo schrijft uit eigen ervaring en dat is te merken. Het boek leest prettig in de vertaling van Dirk-Jan Arensman. Maar het verhaal spreekt me veel minder aan dan Americanah, waarin een Nigeriaans meisje naar Amerika verhuist. Ik zal doorgaan met af en toe een boek van een Afrikaans land te lezen, maar Afrika zal altijd een vreemde wereld voor me blijven.