Nadja en Lev wonen in Rusland, midden in het bos. Terwijl de mensen zich verder van hun verwijderden, zijn de dieren dichterbij gekomen. Nadja weet precies hoe ze allemaal klinken en ruiken: de dieren op hun erf en de dieren in het bos, zoals de raaf en de beren. Maar de laatste tijd horen ze ook geluiden die ze niet kennen. Wat heeft dat te betekenen?
Het dikke boek is uit! Met veel plezier kijk ik terug op het lezen van Anna Karenina in de afgelopen twee maanden, tegelijkertijd met een paar andere boekenwurmen. Sommigen kwamen er niet doorheen. Ik was me bewust van het risico dat ik ook tot de afhakers zou behoren, want eigenlijk wist ik niet wat ik kon verwachten van dit boek. Maar ik hoopte op een bijzondere leeservaring en dat is het zeker geweest. Ook vond ik het erg tof om het op deze manier samen te lezen en uit te wisselen wat ons opviel.
Eerder heb ik al geschreven over de sprankelende vertaling van Anna Karenina door Hans Boland. Hij gebruikt veel moderne uitdrukkingen, waardoor ik soms even vergeet dat het verhaal zich anderhalve eeuw geleden afspeelt. Tegelijkertijd schuwt hij het gebruik van zeldzame en ouderwetse woorden niet, bijvoorbeeld als het om kledingstukken gaat, maar ook een woord als ‘talmen’. Daardoor krijgt het toch een bepaalde passende sfeer, al vind ik het soms wel vervelend als ik dingen moet opzoeken. Gelukkig maakt de vertaler rijkelijk gebruik van voetnoten voor uitleg van specifieke termen en vertalingen van Franse zinnetjes. In de hogere klasse sprak men toen immers Frans en die taal werd ook onderling in de gezinnen gebruikt.
Toch is de vertaling niet perfect. Taalfouten kom ik niet tegen, maar Boland is niet altijd consequent. Verder lezen
Zoals aangekondigd in het vorige deel, wordt er in deel vijf van Anna Karenina getrouwd. Dat is natuurlijk heerlijk om over te lezen. Om niks te verklappen aan wie het boek nog gaat lezen en een goed geheugen heeft, komt de lees-verder-knop al na deze regel… Verder lezen
Het vierde deel van Anna Karenina beslaat amper honderd bladzijden, waar ik doorheen vlieg. Geen saaie verhalen over landbouw meer, maar liefdesgedoe. Eerder noemde ik het al ‘net een soap’, maar daarmee doe ik Lev Tolstoi tekort. Zijn personages zijn zo veelzijdig als echte mensen, inclusief veel gepieker en wispelturigheid. Verder wordt er weer gediscussieerd over maatschappelijke thema’s, maar nu gaat het over vrouwenrechten, heel boeiend om te lezen.
Vorige week droeg ik mijn steentje bij aan de voorleesmarathon van Anna Karenina op Utrecht centraal, georganiseerd door het Internationaal LiteratuurFestival Utrecht. De marathon is al voorbij, maar je kunt nog wel de tentoonstelling over Lev Tolstoi bezoeken in de bibliotheek van Utrecht. De bladzijde die ik voorlas kwam uit een vrolijk gedeelte van het derde deel van het boek, waarin Ljovin op bezoek gaat bij Dolly en haar kinderen in hun datsja (zomerverblijf).
Tijdens het bezoek vertelt Ljovin aan Dolly wat er eerder is gebeurd tussen hem en Kitty. Verder lezen
Anna Karenina speelt zich af in de hogere kringen van Petersburg en Moskou, waarbij de hoofdpersonen uit een paar families komen die elkaar regelmatig treffen. Ze zijn aan elkaar verbonden door diverse huwelijken en het ligt dus voor de hand dat Kitty ook binnen die klasse trouwt. Maar in deel 1 hebben we gelezen dat dat niet voorspoedig verloopt. Kitty vertrekt met haar ouders naar het buitenland om te kuren, want ze is ziek van liefdesverdriet. Later gaat haar vader alleen naar Karlsbad. Toevallig zijn wij pas geleden in Karlovy Vary geweest, het hoort nu bij Tsjechië, en ik zag daar veel Russische letters en zelfs een Russisch-orthodoxe kerk (hieronder op de foto). De mooie, chique huizen vormen in mijn hoofd het decor van de verhalen over Kitty in een ander Duits kuuroord.
Karenin heeft in de gaten, net als iedereen, dat zijn vrouw een ander heeft. Dat kan hij met moeite accepteren, maar hij smeekt haar om zich wel aan de etiquette te houden. Oftewel: houd je minnaar geheim en houd de schone schijn op voor de buitenwereld. Verder lezen
Eindelijk is het zo ver. Dit najaar lezen we met ongeveer vijftien mensen tegelijk de Russische klassieker Anna Karenina, na mijn oproep van vorige maand. Net terug van vakantie begin ik in het dikke boek dat thuis op me heeft gewacht. Op de eerste bladzijden merk ik al dat het veel mooier is dan ik had gehoopt. Ik begrijp volkomen waarom dit boek zo populair is geworden en nog steeds zoveel gelezen wordt, ook al is het al bijna anderhalve eeuw geleden dat het voor het eerst werd uitgegeven.
Het boek begint met een huwelijkscrisis tussen Stipa Oblonski en zijn vrouw Dolly. Hij is vreemdgegaan en zij heeft dat ontdekt. Later komt Anna, de zus van Stipa, op bezoek. Zij praat met Dolly en weet haar zo gerust te stellen. De crisis is bezworen en iedereen haalt opgelucht adem.
In het zesde en laatste deel van zijn autobiografie reist Konstantin Paustovski naar allerlei uithoeken van de Sovjet-Unie. Het begint echter treurig, met de dood van zijn moeder en zijn zus. Nu heeft hij geen familie meer. Dat ontheemde gevoel komt verder niet meer aan bod. Het lijkt wel of mede-schrijvers zijn familie zijn geworden: journalisten die hij ontmoet op de redactie van kranten, en later mensen die hij ontmoet in een zomerhuis dat speciaal voor schrijvers is bedoeld, om aan een boek te kunnen werken. De stukken over de schrijvers vind ik echter niet zo heel interessant; die lees ik wat vluchtiger door.
Door de vele plekken waar Paustovski woont, is het boek nogal fragmentarisch van opzet. In elk hoofdstuk zit hij weer ergens anders. Een aantal keren verwijst hij naar andere boeken, die hij eerder heeft geschreven en waar ook autobiografische elementen in zitten. Verder merkt hij zelf op dat hij af en toe afdwaalt, waarbij hij excuses maakt aan de lezer. Er zijn wel weer een aantal prachtige beschrijvingen van de natuur en de lokale bevolking bij, die helemaal tot hun recht komen in de sublieme vertaling van Wim Hartog.
Toch heeft dit zesde deel veel indruk op mij gemaakt en dat komt door de hoofdstukken over Lenin en Stalin. Hiervan is een deel oorspronkelijk gecensureerd, maar ze zijn teruggevonden en in de recente heruitgave van Van Oorschot opgenomen. Verder lezen
Vorig jaar verscheen een nieuwe uitgave van Anna Karenina van Lev Tolstoi in een nieuwe vertaling van Hans Boland. Ik zag hem bij De wereld draait door en bedacht dat ik deze klassieker graag eens zou willen lezen. Tegelijk zie ik een beetje op tegen dat dikke, oude boek. Het is niet voor niets een klassieker geworden, dus er moet iets briljants aan zijn, maar misschien is het ook wel moeilijk door te komen. Laatst bleek dat ik niet de enige ben die er zo tegenaan kijkt en het idee borrelde op om het samen, tegelijkertijd te gaan lezen. Doe je ook mee?
Anna Karenina kwam voor het eerst uit in het Russisch in 1877. In het verhaal is Anna getrouwd met een twintig jaar oudere workaholic. Ze wordt verliefd op de jonge Vronski, waarmee ze een affaire begint. Het gaat bij dit boek ook om de manier waarop alles beschreven is, met veel details.
Lalagè leest 