‘Vervolgboeken zijn zelden beter.’ Dat schreef ik bij De onzichtbaren, het eerste deel van de Barrøy-serie. Uitgerekend hierbij vind ik het tweede boek beter dan het eerste. Het kan liggen aan het moment waarop ik het heb gelezen, maar ik heb hier meer van genoten. Dat klinkt een beetje vreemd bij een verhaal dat zich afspeelt tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar het is zó beeldend geschreven.

Deze serie draait om het leven van Ingrid, die op het Noorse eiland Barrøy woont. In Witte zee is ze een dertiger die stevig in haar schoenen staat. Door de omstandigheden woont ze een tijdje helemaal alleen op het eiland. Ze houdt zich in leven door een goede etensvoorraad die ze aanvult door te vissen in de ijskoude zee. Regelmatig roeit ze over naar het hoofdeiland om inkopen te doen, bijvoorbeeld als ze zout nodig heeft om haring te pekelen.

In die barre omstandigheden spoelen er buitenlandse militairen aan op het eiland. Eentje blijkt nog te leven. Ingrid verzorgt hem en de vonk springt over. Ze verbergt de Rus voor de autoriteiten die af en toe langskomen op het eiland.

Het was de tijd van het jaar dat alles wat leeft dood wil, dat dieren en mensen in hun schulp kruipen en nog kleiner worden dan ze al zijn, dat de natuur zwijgt, op de zee na, en geen enkel gebed in staat is om ook maar iets te verlichten.

De schrijfstijl van Roy Jacobsen is prachtig en Paula Stevens heeft het weer uitstekend vertaald uit het Noors. Als Ingrid een zeereis maakt waarbij het stormt, voel ik me zelf haast zeeziek worden. Ingrid heeft daar uiteraard geen last van en bekommert zich om een moeder met vier kinderen.

Tegen het einde komen er ineens een heleboel familieleden terug naar het eiland. Dan buitelen de namen over elkaar heen en ik weet niet meer wie wie ook alweer is uit het eerste deel. Ook zijn er bepaalde zaken die indirect worden gesuggereerd, waardoor ik het idee heb dat ik het soms niet helemaal kan volgen. Maar dat past wel bij deze Noren, die zich lang niet altijd uitspreken. Ik ben onder de indruk van dit mooie boek en ga meteen door met het volgende deel.

In Ogen van de Rigel gaat Ingrid op reis om de Rus te zoeken, die in zijn korte tijd op het eiland haar geliefde was. Hij heeft haar een dochter gegeven, Kaja, die zijn donkere ogen heeft geërfd. Samen met dreumes Kaja gaat Ingrid op reis. Dat verloopt moeizaam en ik vind dit deel minder boeiend dan het tweede. Onderweg vraagt Ingrid aan allerlei mensen of ze de Rus hebben gezien. Niemand durft het achterste van zijn tong te laten zien, ook al is de oorlog inmiddels voorbij.

In het vierde en laatste deel De kinderen van Barrøy keren diverse familieleden weer terug naar het eiland. En dan wonen er ineens wel acht kinderen in twee huizen. Er gebeurt van alles en nog wat. Sommige gebeurtenissen springen eruit, maar verder kabbelt het wat voort. Jaren verstrijken en de kinderen groeien op. Ze willen gaan studeren en op een dag vertrekken een aantal eilanders tegelijk naar grote steden. Maar ze zullen vast ooit terugkeren naar het eiland van hun jeugd.

Terugkijkend heb ik de hele serie graag gelezen, maar het tweede deel is het spannendste.

Lees ook wat Jan en Smitaki schreven over het tweede deel.