Op het Noorse eiland Barrøy woont Ingrid met haar familie. Het eiland is ongeveer één bij een halve kilometer groot en er zijn nog wat rotseilandjes omheen, die ook van de familie zijn. Ze leven er samen met schapen, koeien en nog wat dieren. Verder vissen ze veel en verbouwen ze aardappelen. Het is hard werken om in leven te blijven.

In de loop van De onzichtbaren groeit Ingrid op van klein meisje tot volwassen vrouw, in gezelschap van haar ouders, haar tante en haar opa. Vader Hans is de eerste drie maanden van het jaar uit vissen. Verder timmert hij nieuwe gebouwen, die keer op keer door storm worden verwoest. De donkere, koude winter duurt lang. Niemand klaagt. Ze praten hoogstens over praktische zaken.

Soms stelt Ingrid wel vragen aan haar moeder Maria; die geeft dan maar half antwoord. Het maakt haar bang. Wat is er bijvoorbeeld precies aan de hand met tante Barbro, die niet getrouwd is?

Barbro zei dat als Ingrid niet ophield met huilen, ze net zoals zij zou worden, het is alsof het binnen in je regent, het heeft geen zin om oliegoed aan te trekken, je wordt alleen maar steeds banger, maar je kunt er wel iets aan doen.

Langzaam verandert het leven wel. Op een gegeven moment komt de melkboot drie keer per week langs het eiland, zodat ze makkelijker melk kunnen verkopen en mee kunnen varen naar het hoofdeiland. Daar gaat Ingrid ook naar school. Ze is dan twee weken lang daar, samen met andere eilandkinderen, en twee weken thuis. Later gaat ze in betrekking bij een rijke familie, wat uiteindelijk grote gevolgen heeft.

Roy Jacobsen beschrijft wat er gebeurt op het eiland in een droge stijl, die goed past bij de zwijgzame familie. Paula Stevens heeft het goed vertaald uit het Noors, inclusief alle zeil- en vistermen. Alleen het woord færing laat ze zoals het is: dat is een open roeiboot waarmee de eilandbewoners zich over zee vervoeren. De sfeer tussen de regels door is beklemmend en tegelijkertijd is goed te voelen dat dit Ingrids thuis is. Als ze het eiland erft, stemt dat haar hoopvol, ook al moeten ze nog steeds hard werken voor genoeg eten en warmte.

Dit boek is het eerste in een reeks van vier, waarvan het tweede deel Witte zee inmiddels ook is vertaald. Dat speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog, waardoor het duidelijker wordt wanneer De onzichtbaren zich afspeelde. Er wordt wel vaag iets over oorlog gezegd, maar ik had er nog niet uit afgeleid dat dat de Eerste Wereldoorlog was. Sommige lezers zijn teleurgesteld over het tweede deel, anderen vinden het net zo goed.

Vervolgboeken zijn zelden beter. Toch wagen veel schrijvers zich eraan, soms gepland, soms spontaan na een succesvol boek. Misschien hopen ze dat het beter verkoopt, maar dat denk ik niet, want alleen lezers van het vorige deel zullen het kopen. Zelf lees ik weleens door uit nieuwsgierigheid hoe het met de hoofdpersonen verdergaat, ook al was ik na een enkel boek eigenlijk wel klaar. Er zijn maar weinig series waarin het niveau echt op peil blijft, bijvoorbeeld in Het Bureau van Voskuil. Houd jij van series?

Lees ook wat Jan over dit boek schreef en over het tweede deel.