Het dikke boek is uit! Met veel plezier kijk ik terug op het lezen van Anna Karenina in de afgelopen twee maanden, tegelijkertijd met een paar andere boekenwurmen. Sommigen kwamen er niet doorheen. Ik was me bewust van het risico dat ik ook tot de afhakers zou behoren, want eigenlijk wist ik niet wat ik kon verwachten van dit boek. Maar ik hoopte op een bijzondere leeservaring en dat is het zeker geweest. Ook vond ik het erg tof om het op deze manier samen te lezen en uit te wisselen wat ons opviel.

Anna en Ljovin zijn de belangrijkste personen in het boek, maar ze ontmoeten elkaar pas in deel 7. Ter opfrissing: Anna’s broer Stiva is getrouwd met Dolly, de zus van Kitty, die met Ljovin is getrouwd. Stiva Oblonski zorgt ervoor dat ze elkaar bezoeken en daarbij maakt Anna een verpletterende indruk op Ljovin. Steeds lezen we hoe innemend zij is.

Daarna beschrijft Tolstoi ontzettend spannend hoe de bevalling van Kitty verloopt, vanuit het perspectief van Ljovin. Die weet niet wat hem overkomt en het vaderschap is ook totaal anders dan hij verwacht had, maar bijzonder is het zeker. Hij trekt de parallel met het sterfbed van zijn broer:

Wat die rouw en deze vreugde gemeen hadden was dat ze allebei buiten de gewone wetten van het bestaan vielen en het leven als het ware openbraken, naar iets wat zich op een hoger plan bevond. En net als toen ging de nadering van het grote moment gepaard met afschuwelijke pijn, en even ongenaakbaar verhief de ziel zich, oog in oog met het hogere, tot zij een hoogte bereikte waarvan zij voorheen geen vermoeden had gehad en waar de rede haar niet langer kon volgen.

Dit boek is net een soap, vol met relatieproblemen en dramaqueens. Anna kan prachtig ruzie maken met Vronski, maar ook Ljovin en Kitty hebben regelmatig mot met elkaar. Zo professioneel als Ljovin in zijn boerenbedrijf is, zo groen is hij nog als het om de omgang met zijn kersverse vrouw en pasgeboren zoontje gaat. Kleine gebeurtenissen maakt hij in zijn hoofd zo groot en dan moet Kitty het bezuren. Andersom gebeurt trouwens ook, Kitty kan ook jaloers en koppig zijn. Gelukkig maken ze het ook altijd weer goed. Anna en Vronski maken ook vreselijke ruzie en zij is zo wispelturig als maar kan. Dat leidt tot de climax van het boek aan het einde van deel 7.

Deel 8 bestaat grotendeels uit bespiegelingen van Ljovin over de zin van het leven. Ik vind het mooi om te lezen.

Wanneer Ljovin over existentiële vragen nadacht kwam er geen antwoord, wat hem in vertwijfeling bracht, maar zodra hij ophield zich de dingen af te vragen was het alsof hij heel goed wist wat hij was en waarvoor hij leefde, omdat zijn handelen en zijn hele bestaan een vaste basis hadden en een duidelijke richting volgden, meer zelfs dan ooit tevoren.

En zo breit Lev Tolstoi toch een positief einde aan dit dramatische boek.

De volgende bloggers schrijven in deze periode ook over dit boek: Sue, Ali, Lianne en Bettina. Er wordt ondertussen volop getwitterd. Alle tweets kan je terugvinden door te zoeken op #wijlezenanna.