Nadja en Lev wonen in Rusland, midden in het bos. Terwijl de mensen zich verder van hun verwijderden, zijn de dieren dichterbij gekomen. Nadja weet precies hoe ze allemaal klinken en ruiken: de dieren op hun erf en de dieren in het bos, zoals de raaf en de beren. Maar de laatste tijd horen ze ook geluiden die ze niet kennen. Wat heeft dat te betekenen?

Lev heeft altijd gewerkt als professor in de zoölogie en Nadja was zijn student. Op een expeditie bleven ze samen als laatste over bij het kampvuur en zo werden ze een stel. Ze verhuisden van de stad naar het bos en zetten daar een laboratorium op om dieren te onderzoeken. Er kwamen regelmatig vrijwilligers om te helpen. Nadja en Lev kregen twee kinderen. Ze voelden zich thuis en hadden nooit de behoefte om weer in de stad te gaan wonen.

Nadja’s dagen zijn nu leeg. Lev is ouder dan zij en hij wordt vergeetachtig en verward. Soms komt er geen water uit de kraan. Later begint een straatlantaarn na tien jaar ineens weer te branden. Zoon Dimka is de enige die nog weleens langskomt, dan neemt hij de boodschappen mee. Nadja denkt terug aan vroeger, aan haar dochter en aan Esther, die kwam helpen om de beertjes te verzorgen die ze hadden opgevangen. Er zijn ook gebeurtenissen waar ze liever niet aan terugdenkt. Dit wekt nieuwsgierigheid.

De herinneringen van Nadja zijn fragmentarisch, zoals dat gaat met gedachten. Marente de Moor heeft hier vast bewust voor gekozen. Ze schrijft mooi zoals altijd, maar echt spannend wordt het niet. Daarvoor duurt het te lang voordat je iets te weten komt. Tegen het einde komen er wel wat antwoorden, maar dan heeft Nadja al zoveel wodka gedronken dat haar herinneringen waziger worden. Er komt ook geen verklaring voor de Grote Geluiden, waarvan Dimka ontdekt dat ze ook in andere landen worden gehoord. Het eindigt op een sprookjesachtige manier, wat goed bij het verhaal past. Maar Foon heeft me niet zo meegesleept als ik verwacht had.

Lees ook wat Bettina en Alek over dit boek schreven en kijk naar Marente de Moor bij VPRO Boeken.