Eigenlijk wilde ik korte verhalen van Haruki Murakami lezen, maar ik vergiste mij en reserveerde Spoetnikliefde bij de bibliotheek. Dit boek is al wat ouder, de Nederlandse vertaling kwam voor het eerst uit in 2004, en daarom moest het uit een andere vestiging komen. Voorin heeft iemand met pen genoteerd: ‘niet afschrijven’. Dus ik besloot om het toch mee te nemen, voordat het helemaal uit de bibliotheek verdwijnt. Op twitter liet Murakami-goeroe Tessa weten dat dit haar lievelingsboek van haar favoriete schrijver is en dan vind ik het niet meer zo erg dat het een roman is en geen verhalenbundel.

Spoetnikliefde kent een lange aanloop tot de kern van het verhaal, maar ik vind het meteen alweer prachtig om te lezen. Murakami gebruikt zulke heerlijke metaforen en dat vleugje surrealisme is ook altijd bijzonder. Elbrich Fennema heeft het vloeiend vertaald uit het Japans.

Het was een zachte, vriendelijke regen, die de voorjaarsaarde nat en donker maakte en kleine, naamloze beestjes die daaronder leefden langzaam maar zeker in beweging bracht.

Verder lezen