Ik houd van de schrijfstijl van Hanna Bervoets en daarom blijf ik haar lezen, boek na boek. Het lijkt wel of haar verhalen steeds filosofischer worden, met minder concrete gebeurtenissen. In haar nieuwste boek wordt er volop gefilosofeerd door Fuzzie: een klein, pluizig balletje dat soms een zinnetje zegt, maar ook hele monologen kan houden. Florence heeft Fuzzie bedacht en op één of andere manier komen de gekleurde bolletjes terecht bij mensen in haar omgeving: haar ex Maisie, de werkloze Stephan die wil schrijven maar dat lukt niet, de gepensioneerde Diek wiens hond Max dol is op het paarse speeltje. Al deze personen komen aan het woord en dan zijn er ook nog de namen van hun geliefdes en anderen die ze tegenkomen. In het begin moet ik steeds even nadenken: wie was dit ook alweer?
ECI Literatuurprijs
De winnaar van de ECI Literatuurprijs
Wekenlang hadden we uitgekeken naar deze donderdag, want eindelijk zouden we als lezersjury de winnaar van de lezersprijs kiezen én we zouden van de vakjury horen wie zij tot winnaar van de ECI Literatuurprijs 2017 hadden gekozen. We hadden alle boeken van de shortlist gelezen. Via sociale media was er al uitgewisseld wat we ervan vonden. Verschillende favorieten werden genoemd. Het was duidelijk dat smaken verschillen, maar ook dat we zes goede boeken voorgeschoteld hadden gekregen. Mijn favoriet was Halleluja van Annelies Verbeke. Wat zou het leuk zijn als deze verhalenbundel de prijs zou krijgen…
Die donderdag togen we dus naar Den Haag. Ik kampte met opkomende hoofdpijn en probeerde om deze dag toch zo lang mogelijk mee te maken door veel paracetamol te nemen. Dat lukte aardig. In de centrale bibliotheek aan het Spui zagen we elkaar weer. Er waren inmiddels veel bekende gezichten bij door de vorige bijeenkomst, maar ook door twitter en de filmpjes van Koffietijd. De Vlamingen en Nederlanders werden elk naar een andere kant van de tribune gedirigeerd. Wilde men zo de discussie wat opstoken?
De mensengenezer – Koen Peeters
Een man wil veertig jaar nadat hij zijn studie heeft afgebroken alsnog zijn scriptie schrijven. Hij zoekt zijn oude professor op, die hij nu bij de voornaam mag noemen: Remi. De scriptie zal gaan over de cultuur van de Yaka’s, een volk in Congo, en dan in het bijzonder over krokodillen. Tijdens de gesprekken tussen de student en de professor gaat het echter ook over Remi’s jeugd in de Westhoek, in het puntje van West-Vlaanderen bij de Franse grens.
Net als mijn hond snoof ik aan de avondlucht. Samen ademden we traag in en uit.
Koen Peeters beschrijft heel treffend het boerenleven. Remi werkt na schooltijd hard mee op de boerderij. Vaak mag hij mee met zijn nonkel Marcel die hem vertelt over de grote oorlog. Ze bezoeken de vele begraafplaatsen waar ze Engelse grafopschriften lezen en uitrekenen op welke leeftijd de jonge soldaten sneuvelden. Verder lezen
Eindeloos eiland – Huub Beurskens
Bij de titel Eindeloos eiland denk ik aan een poëtisch boek waarin ik lekker kan wegdromen. Maar het wordt eerst een kleine worsteling, want de schrijfstijl van Huub Beurskens is bijzonder. Hij maakt vaak lange zinnen en gebruikt veel exotische Nederlandse woorden plus af en toe onvertaalde zinnen in een andere taal (Italiaans, Duits, Frans, maar ook Pools). Daardoor heb ik in het begin de neiging om langzamer te gaan lezen, om daarna te besluiten dat ik beter snel kan lezen. Dan kan je immers eerder de hele zin overzien en dat werkt voor mij het beste. Na een aantal bladzijden ben ik wel gewend aan de stijl.
Halleluja – Annelies Verbeke
Mijn lievelingsverhalen beginnen realistisch, waarna er langzaam iets absurds binnensluipt, zonder dat ik het door heb. Zo doet de verteller me geloven dat het waar is, totdat het verhaal uit is en ik denk: wacht even, kan dit echt? Belcampo beheerst die kunst, maar ook Annelies Verbeke kan het. Eerder las ik haar boek Vissen redden en dat sprak me niet zo aan, maar in Halleluja blinkt ze uit met vijftien korte verhalen.
De waren – Daniël Rovers
Ade, Ricky en Bob vieren hun twintigjarig jubileum als vrienden. Dat doen ze in Nijmegen, de stad waar ze elkaar als studenten leerden kennen.
Daar zaten ze dan, inmiddels twee keer zo oud als twintig jaar terug. Ze hadden een punt bereikt vanwaar je geacht werd eindelijk overzicht te hebben en te zien hoe de wereld in elkaar stak. Maar het enige wat daar te ontdekken viel, was dat het uitzichtpunt niet bestond. Kwam je ooit vooruit? Bleef je niet eerder in een cirkel bewegen, in zo’n oneindige lus van M.C. Escher die zonder begin en einde blijft?
Yucca – Peter Terrin
Ken je die puzzels waarbij de stukjes aan twee kanten bedrukt zijn? Peter Terrin heeft zo’n enorme puzzel gecomponeerd, maar dan in de vorm van een boek. Aan het einde heb je alle stukjes, maar je moet ze zelf in elkaar leggen. De twee kanten hebben wel iets met elkaar te maken. Yucca bevat namelijk twee verhaallijnen die elkaar afwisselen in de delen van het boek. Pas op de helft vind ik een eerste hint gegeven van de link die de twee met elkaar hebben. Tegen het einde kan ik meer verbanden leggen, maar het wordt echt niet uitgebreid uit de doeken gedaan.
De lezersjury van de ECI Literatuurprijs
Op een zonnige zondagmiddag zitten we met vijftig boekenwurmen bij elkaar in de bibliotheek van Den Haag. Allemaal zijn we lid van de lezersjury van de ECI Literatuurprijs 2017. Er worden al gauw praatjes aangeknoopt. ‘Ben jij al begonnen met lezen?’ vragen we elkaar en we wisselen boekentips uit. Er zijn ook camera’s, onder andere van Koffietijd.
De organisatie heeft een mooi programma voor ons samengesteld rond de shortlist. De schrijvers van de zes genomineerde boeken zijn ook aanwezig. Ze komen even voor het podium staan om voorgesteld te worden. Daarna volgt een interview met twee oud-leden van de vakjury van de ECI Literatuurprijs, die vroeger AKO literatuurprijs heette. Verder lezen
Nominaties voor de ECI Literatuurprijs
Een tijdje geleden kwam het nieuws dat ik was uitgekozen voor de lezersjury van de ECI Literatuurprijs 2017. Ik was al haast vergeten dat ik me had opgegeven, want wat is nou de kans dat je wordt uitgekozen (die kans is 1 op 14, namelijk 50 mensen uit 700 aanmeldingen). Dus dat was een leuke verrassing :-) Als jurylid moet ik de zes boeken van de shortlist lezen, zodat we samen de winnaar van de publieksprijs kunnen bepalen. Maar eerst is de longlist bekend gemaakt, die bestaat uit de volgende 25 boeken: Verder lezen
Noodweer – Marijke Schermer
Marijke Schermer beschrijft een levensecht gezin: Emilia en Bruch met hun twee zoontjes. Ze wonen in een heerlijk vrijstaand huis aan een rivier. Bruch is arts en Emilia is mede-eigenaar van een bedrijfje dat artikelen publiceert over de cijfers achter het nieuws en interpretatie daarvan. Dat vind ik een leuk detail, omdat ik zelf ook veel met statistiek te maken heb in mijn werk. De statistische metaforen vind ik erg creatief gevonden.
Toch broeit er iets in het huwelijk van Emilia en Bruch. Verder lezen
Lalagè leest 