Ade, Ricky en Bob vieren hun twintigjarig jubileum als vrienden. Dat doen ze in Nijmegen, de stad waar ze elkaar als studenten leerden kennen.

Daar zaten ze dan, inmiddels twee keer zo oud als twintig jaar terug. Ze hadden een punt bereikt vanwaar je geacht werd eindelijk overzicht te hebben en te zien hoe de wereld in elkaar stak. Maar het enige wat daar te ontdekken viel, was dat het uitzichtpunt niet bestond. Kwam je ooit vooruit? Bleef je niet eerder in een cirkel bewegen, in zo’n oneindige lus van M.C. Escher die zonder begin en einde blijft?

Deze gedachten zijn typisch voor Ade: een rustige, soms wat zwaarmoedige jongen. Ricky is een impulsieve meid. Bob is eindeloos vaak verhuisd en daardoor was het soms lastig om contact te houden. Toch vonden ze elkaar altijd weer. Alledrie kijken ze terug op die twintig jaren en de rode draad is de liefde. Het duurt even voor ik de titel begrijp, maar De waren slaat waarschijnlijk op de ware liefde. De vraag is of ze die gevonden hebben. Een heel aantal hoofdstukken gaan over relaties die de drie hebben gehad. De focus ligt dan op waar het mis ging.

Waarom verwachten we altijd zo veel van een ander en zo weinig van onszelf als het om de liefde gaat?

Die terugblikken worden afgewisseld met herinneringen van de vrienden samen, gebeurtenissen uit hun jeugd en de beschrijving van hun jubileumweekend.

Daniël Rovers heeft een prettige schrijfstijl: makkelijk te lezen, maar met genoeg stof tot nadenken voor wie dat wil. Voor iedereen valt er wel wat te herkennen, uit je eigen leven of uit je omgeving. Soms moet ik wel even schakelen omdat er weer nieuwe namen worden geïntroduceerd. Dan ervaar ik het meer als een bundel korte verhalen, ook omdat in het boek als geheel geen spanning wordt opgebouwd, maar wel een heel mooi gecomponeerde bundel. De drie vrienden lijken meer met elkaar te hebben dan je op het eerste gezicht zou denken:

Ze bezaten hetzelfde melancholische gemoed en deelden een chronische verlatenheid, waardoor ze het nooit lang uithielden met zichzelf, maar ook niet met een ander. Bij elkaar hadden ze in ieder geval de mogelijkheid gevonden om de eigen eenzaamheid op afstand te houden, zonder er definitief afstand van te hoeven doen.

Ook het laatste hoofdstuk is zo mooi geschreven, waarmee ik als voldane lezer achterblijf. De waren is diepgaand en toegankelijk tegelijk en daarmee erg geslaagde literatuur.

Dit boek maakt onderdeel uit van mijn leesreis door de provincies. Met dank aan uitgeverij Wereldbibliotheek voor het ter beschikking stellen van dit boek voor leden van de lezersjury van de ECI Literatuurprijs.