Het eerste wat opvalt aan het boekje Tumor. Ik wil leven! is dat het er zo mooi uitziet: chic zwart met een groen leeslint, een fijn lettertype en mooie foto’s. Het maakt me nieuwsgierig en ik begin te lezen. Voor ik het weet ben ik over de helft… dat leeslint heb ik dus amper nodig!

Daniëlle van Steekelenburg-Boeters is begin veertig als ze één van de ergste diagnoses krijgt die je je kunt voorstellen: ze heeft een hersentumor. Na een paar maanden van vreselijke hoofdpijn hangt haar leven aan een zijden draadje. Om de kanker te bestrijden krijgt ze de volle laag van operatie, chemotherapie en bestralingen. In dit boekje beschrijft ze hoe het haar vergaat en hoe ze omgaat met haar ziekte.

Ik aarzel altijd als ik de vraag krijg om een boek te lezen dat in eigen beheer is uitgebracht. Een goede redacteur kan immers het verschil maken tussen een onleesbare brij en een goed lopend verhaal. In dit boek kom ik helaas ook een aantal taalfouten, herhalingen, onduidelijkheden en inconsequenties tegen die voorkomen hadden kunnen worden. De d’s en t’s staan allemaal goed, maar ik kan erg afgeleid worden als een spatie of komma niet goed staat. Ook vind ik de volgorde soms niet handig gekozen. Het wonderlijke is dat ik me bij dit boek niet erger. Ja, mijn handen jeuken om de tekst nog wat bij te schaven, maar het verhaal leest als een trein. Daniëlle heeft een fijne schrijfstijl, alsof je bij haar aan de keukentafel zit en ze haar verhaal vertelt. Ik leef helemaal met haar mee. Het lijkt op een uitgebreide versie van een verhaal uit het tijdschrift Libelle.

Daniëlle vertelt wel over de medische kant, maar het gaat vooral over haar eigen ervaringen. Vaak is ze moe en baalt ze dat ze niets kan. Op andere momenten gaat ze op zoek naar manieren om de ziekte tegen te gaan, zoals gezonder eten, yoga en wietolie. Ze maakt zich ook zorgen over haar kinderen. Stel dat ze het niet redt, wat zal dat dan voor effect op hun hebben? Ze blijft echter ook nuchter en ik vind het knap hoe ze de balans zoekt.

De gedichtjes van Daniëlles zus Ellen laten zien hoe het voor de omgeving moet zijn om dit mee te maken. Veel mensen krijgen met kanker te maken en ik denk dat dit boekje veel herkenning zal oproepen voor wie in dezelfde situatie terechtkomt. Het is erg toegankelijk en ik lees het zo uit. Ik zou graag willen weten hoe het verder gaat met Daniëlle, maar dat weet ze zelf ook nog niet. De onzekerheid blijft. Het lijkt er wel op dat ze een goede manier heeft gevonden om hiermee om te gaan: veel praten en schrijven, dat helpt!

Dit boek is te bestellen via de bijbehorende website. Met dank aan schrijfcoach Angela voor het recensie-exemplaar.