Marijke Schermer beschrijft een levensecht gezin: Emilia en Bruch met hun twee zoontjes. Ze wonen in een heerlijk vrijstaand huis aan een rivier. Bruch is arts en Emilia is mede-eigenaar van een bedrijfje dat artikelen publiceert over de cijfers achter het nieuws en interpretatie daarvan. Dat vind ik een leuk detail, omdat ik zelf ook veel met statistiek te maken heb in mijn werk. De statistische metaforen vind ik erg creatief gevonden.

Toch broeit er iets in het huwelijk van Emilia en Bruch. Toen ze elkaar net leerden kennen, is Emilia overvallen en verkracht. Zwaargewond lag ze in het ziekenhuis, zowel fysiek als geestelijk. Ze heeft Bruch toen een paar maanden genegeerd. Daarna werd het alsnog dikke verkering. Emilia heeft Bruch nooit verteld wat er was gebeurd. Ze was dat wel van plan, maar stelde het steeds uit. Een kleine gebeurtenis doet haar terugdenken aan die tijd en er komt van alles boven. Daardoor doet ze impulsieve dingen en ze aarzelt: moet ze Bruch alsnog vertellen wat er toen is gebeurd?

Ondertussen overstroomt de rivier naast hun huis. Volgens mij staat het symbool voor hoe Emilia zich voelt. Bruch heeft zandzakken gestapeld en planken getimmerd. Ze brengen de meubels naar boven. Heel langzaam sijpelt het water hun huis binnen. Zou het huis en hun huwelijk deze crisis overleven?

Noodweer is prachtig geschreven. De spanning wordt langzaam opgebouwd. De dialogen zijn heel realistisch. Ik zie de kinderen ook zo voor me. De gevoelens en gedachten van Emilia zijn soms moeilijk te begrijpen, maar op het moment dat ik het lees vind ik het logisch. Kortom: een knap staaltje literatuur.

Dit boek heb ik gelezen voor de boekenclub ‘Een perfecte dag voor literatuur’. Klik om te lezen wat andere bloggers hier vandaag over hebben geschreven. Met dank aan uitgeverij Van Oorschot voor het recensie-exemplaar. Kijk ook naar Marijke Schermer bij VPRO Boeken.