Ik ben niet bang voor dikke boeken. Je moet er gewoon de tijd voor nemen en met een e-reader voelt het ook niet zwaar aan. Daarom heb ik besloten me te wagen aan het dikke debuut van Erik Valeur, dat in Denemarken een hit is en een aantal literaire prijzen heeft gewonnen.

Het zevende kind gaat over kindertehuis Kongslund, waar de afgelopen decennia talloze kinderen zijn opgevangen om van daaruit geadopteerd te worden. In de jaren ’60 ging het vooral om kinderen van ongehuwde moeders. In 2008 besluit een anonieme afzender brieven rond te sturen met een kopie van een adoptieformulier, een artikel met foto’s van het kindertehuis en een paar witte babysokjes. Op één van de foto’s staan zeven kinderen die in 1961 ter adoptie werden aangeboden. Twee van de briefontvangers zijn journalist en zijn zo nieuwsgierig dat ze willen achterhalen waar de brief vandaan komt. Zo ontstaat het vermoeden dat bekende Denen indertijd een slippertje maakten en het resultaat ervan discreet wilden verbergen… met hulp van het kindertehuis. Voor de minister van Nationale Zaken zou het echter grote problemen kunnen opleveren als dit bekend wordt, omdat zijn partij het kindertehuis al jaren financieel ondersteunt.

Het begin van Het zevende kind is pittig, omdat meteen een paar verschillende vertelperspectieven en diverse personages worden geïntroduceerd. Maar ik besluit door te zetten, want dit boek heeft wel iets. Het is meteen duidelijk dat het een spannend detective-achtig verhaal gaat worden. Ik heb de tip opgevolgd om een lijstje te maken met personen en belangrijke gebeurtenissen, om het beter te kunnen volgen. De zoekfunctie van mijn e-reader komt hierbij ook van pas. Maar uiteindelijk valt het reuze mee met de complexiteit.

Het verhaal in 2008 wordt afgewisseld met terugblikken op de jeugd van de kinderen op de foto én degene die de brieven verstuurde: Marie, die zo lelijk was dat ze als pleegkind van de directrice is opgegroeid. Maar wat wil zij bereiken met het versturen van deze brieven? Zijn er werkelijk kinderen van bekende Denen geadopteerd? Het grootste raadsel is het zevende kind op de foto, waarvan slechts de naam op het adoptieformulier is ingevuld. Bij de adoptie is zijn naam vast veranderd. Zal nog te achterhalen zijn wat er van hem is geworden?

Doordat het zo’n lijvig en pittig boek is, wordt de spanning gedoseerd. Toch valt mijn mond regelmatig open als er weer een stukje van de puzzel op z’n plek valt. Ook vind ik dit een literair boek: het is zeer goed geschreven, met symboliek, filosofische beschouwingen en mysterieuze elementen. Op een gegeven moment gaat het wel iets te vaak over het Lot en het toeval, waardoor het juist minder geloofwaardig overkomt: ik ga nadenken over of dit allemaal niet iets te toevallig is, terwijl dat niet relevant is voor een goed verhaal. Dat is eigenlijk het enige minpuntje. Ik vind dit een erg goed boek en het is prima vertaald door Angélique de Kroon. Naar het einde toe wordt de spanning geleidelijk opgebouwd en het wordt netjes afgerond. Dit is een leeservaring die de moeite waard is om even voor door te bijten aan het begin.