Nobelprijswinnaar Nagieb Mahfoez is één van de bekendste Arabische schrijvers. Op mijn boekenlijst staat zijn roman Tussen twee paleizen, maar dat is een vrij dik boek. Ik had meer zin in een verhalenbundel en daarom koos ik voor Taveerne De zwarte kat. Hierin staan zeventien verhalen, variërend van vijf tot 28 bladzijden. Het liefst heb ik ze nog iets korter, maar dit is ook prima.

Nagieb Mahfoez schrijft licht surrealistisch, waar ik erg van houd. Hij had van mij nog wel ietsje meer mogen fantaseren. Maar op deze manier krijg ik juist een mooi beeld van het leven in Egypte. Wat mij erg opvalt is dat vrouwen amper een rol spelen. Ze lijken amper te bestaan en als ze toch voorkomen dan gaat het erom of ze huwbaar zijn. Eén keer heeft een weduwe de hoofdrol, maar eigenlijk gaat het dan ook meer om de man die haar aan de haak slaat. Ik vraag mij af of dat nog steeds zo is.

Ambtenaren komen in een paar verhalen voor. Die zijn in het Egypte van een paar decennia geleden niet anders dan in Nederland. Ik vind het vermakelijk om te lezen. Verder valt me op dat graftombes belangrijk zijn. Het wordt me niet helemaal duidelijk waarom precies, maar een paar verhalen spelen zich af op een begraafplaats. Blijkbaar komt men daar vaak.

Ik vind het taalgebruik aardig formeel, maar ik weet niet of dat aan de schrijver of aan de vertaling ligt of allebei. Drie vertalers hebben de verhalen geselecteerd en elk een paar vertaald: Heleen Koesten, Richard van Leeuwen en Djûke Poppinga. De verhalen zijn geschreven tussen 1938 en 1989, dus dit zou een aardig beeld moeten geven van het werk van deze schrijver. Ze staan niet op chronologische volgorde, dus over de ontwikkeling van de auteur kan ik niets zeggen.

Korte verhalen hebben vaak een grappige twist aan het einde. Dat is bij deze verhalen soms ook zo, maar vaak ook niet. Dan is het ineens afgelopen en wordt het naar mijn idee niet netjes afgerond.

De verhalen van Mahfoez zijn aardig, maar niet geniaal. Misschien had ik dan toch voor zijn roman moeten kiezen. Of mijn smaak is gewoon te anders dan die van het Nobelcomité, zoals wel vaker het geval is (maar niet altijd!) En nee, het ligt niet aan het feit dat Mahfoez een oude man is, want de verhalen van Belcampo vind ik wel geniaal. Maar die heb ik al bijna allemaal gelezen. Dus heb jij nog een tip voor me wat surrealistische of absurde verhalen betreft, dan lees ik graag een reactie.