Ik heb weer vier willekeurige boeken van mijn lange lijst geplukt. Deze wil ik allemaal graag lezen, maar van welke zie jij het liefst een bespreking verschijnen? Of misschien heb je er zelf al één van gelezen en kan je me die aanraden of juist niet? Breng je stem uit in de poll onderaan dit artikel. De poll blijft een week openstaan. Het boek met de meeste stemmen zal ik binnenkort lezen.

De kunst om in koor te huilen – Erling Jepsen (2008, vertaling van Kunsten at græde i kor)

Allan is elf, en hij weet precies wat je moet doen als anderen in de rouw zijn. Samen met zijn vader loopt hij zoveel mogelijk begrafenissen in het dorp af. De spontane grafredes van zijn vader bewegen de nabestaanden tot tranen, vooral als Allan naast hem gaat staan en zijn weemoedigste gezicht trekt. En omdat een goede grafrede tevens de omzet in de kruidenierszaak van zijn ouders verhoogt, is Allans logica glashelder: de een zijn dood is de ander zijn brood. Maar nog belangrijker voor hem is harmonie, het bijeenhouden van het gezin, dat zwaar te lijden heeft onder de ‘zwakke zenuwen’ van de vader – vooral sinds diens veertienjarige dochter ’s nachts niet langer bij hem op de bank komt liggen.

Naar Whitebridge – Erik Lindner (2013)

Als een winter ten einde loopt wordt een jongen naar zijn moeder in Schotland gestuurd. Na veel omzwervingen heeft zij samen met haar nieuwe liefde werk op een landgoed van een graaf gevonden. De moeder is manisch-depressief en de jongen belandt in een wonderlijke tussentijd. Belast met de zorg voor zijn moeder en zich langzaam bewust van de sluimerende manifestatie van de ziekte, zwerft hij eindeloos over het landgoed, waar de dreiging voelbaar is van het familiegeheim van de graaf.

De stad en de tijd – Jonathan Robijn (2013)

Deze verhalenbundel, waarin de stad en de tijd de hoofdrol spelen, begint op het moment dat België zich tijdens de wereldtentoonstelling van 1958 in Brussel voor het laatst als één land aan de wereld toont. Geleidelijk aan verwoest de tijd de stad en ontstaat er iets wat niet langer onder één noemer te vatten is. Brussel is de hoofdstad van een verdeeld land, het culturele centrum van een veeltalige gemeenschap, een chaotische vluchthaven. Gedreven door onrust raken de personen van verhaal tot verhaal steeds ontheemder, in een stad die steeds minder bestaat. Een parfumerie-eigenaar met een losbandige zoon, een legerarts die zelfmoord wil plegen maar ervan wordt weerhouden door een andere zelfmoord, een Armeense pianiste die haar veelbelovende carrière op het spel zet doordat ze in liefde ontbrandt, een Arabische zelfmoordterrorist die zijn eigen aanslag overleeft.

Eén mens is genoeg – Els Beerten (2014)

In een muzikaal gezin in Limburg gaat het na de plotse dood van de vader helemaal mis. Het jonge meisje Juliette en haar broer Louis proberen tegen de verdoken tirannie van hun moeder op te boksen. Als alles ontspoort, besluiten ze elders een nieuw leven te beginnen. In Eén mens is genoeg hebben de hoofdrolspelers bitter weinig vat op hun eigen leven. Omstandigheden maken of kraken hun dromen. Maar vriendschap vermag veel.