We moeten je iets vertellen – Marlies Slegers

Hazel is dertien jaar als haar ouders vertellen dat ze gaan scheiden. De gezinsvakantie in Italië gaat daarom niet door. Hazel moet bij haar oma gaan logeren, die op een eiland woont. Ze is erg boos en teleurgesteld, maar ze heeft geen keus. Haar ouders zetten haar samen op de boot, waar ze twee jongens ontmoet: de vriendelijke Kean die twee jaar ouder is en zijn neefje Raaf, die zich een beetje anders gedraagt. Hij schrijft alles wat hij te weten komt op in een schrift en is erg direct in zijn uitspraken.

Verder lezen

The mermaid of Black Conch – Monique Roffey

Bij een Caribisch eiland gaan een Amerikaanse vader en zoon met een paar lokale mannen uit vissen. De zoon is voor het eerst mee. Hij gooit zijn hengel uit en slaat een heel grote vis aan de haak. Het kost uren om die binnen te halen. Het blijkt een zeemeermin te zijn! Die zal vast veel geld opleveren.

De mannen nemen de zeemeermin mee het land op en gaan hun bijzondere vangst vieren in het plaatselijke café. Lokale visser David wil de zeemeermin redden en neemt haar stiekem mee naar huis. Hij vult zijn bad met water en gooit er een pak zout bij, om het de zeemeermin naar haar zin te maken. Het is echter lastig om haar goed te verzorgen. Na een aantal dagen beginnen haar schubben eraf te vallen.

Verder lezen

De kleuren van de zee – Miriam Bruijstens

Hannah is 17 jaar als ze ziet dat er een vuurtoren met een huis eraan te koop staat. Ze weet haar ouders te overtuigen en het hele gezin verhuist naar de kust. Daar maakt Hannah met haar nieuwe vrienden een zalige zomer mee, die beschreven wordt in dit warme debuut.

Hannah heeft een zus en drie ouders: Julie, David en Nick. Zij zijn alledrie verliefd op de andere twee. Met hun drie inkomens kunnen ze de vuurtoren kopen. Bovendien is Nick goed in klussen, heel handig. Onder Hannah’s nieuwe vrienden is een stelletje van twee meisjes, een jongen die bi is en een non-binair persoon. Verder heeft Hannah ADHD, haar moeder heeft MS en vriend Nathan gebruikt een rolstoel. Allerlei menselijke eigenschappen komen zo voorbij, misschien een beetje veel, maar de variatie maakt het juist interessant om te lezen.

Verder lezen

Het lied van de zee – A.G. Slatter

Het lied van de zee heeft een prachtige Nederlandse editie, met golven in de kleur op snee en een zilveren zeemeerminstaart op de voorkant. Het gaat over Miren, de enige zuivere nakomeling van de familie O’Malley. Ooit waren ze welvarend door piraterij en slimme handel. Nu woont Miren met haar oma in het grote vervallen kasteel aan de zee. Haar opa is net overleden. Miren is achttien jaar en oma Aoife wil haar uithuwelijken aan neef Aidan. Dat is de laatste kans om de familie te redden.

Het kost me moeite om in het verhaal te komen. De beschrijvingen vind ik vrij droog en het kost me moeite om er beelden bij te vormen. Er komen veel namen voorbij, die dan soms na veel bladzijden ineens weer opduiken en dan weet ik niet altijd meer wie dat was. Eén persoon komt onder een andere naam voor, tenminste, ik denk dat dat dezelfde is, maar ik volg het niet helemaal.

Verder lezen

Ultra Donker en de Wachters van Wildzee – Philip Reeve

Op het afgelegen eiland Wildzee woont Ultra in het grote huis Schemerwacht, bij meneer en mevrouw Schraveling. Dat zijn niet haar ouders. Ze is als baby op het strand gevonden door Andrew Donker, die als Wachter elke avond uitkeek over de zee, om uit te kijken naar de Verborgen Gronden. Meneer Donker is onlangs verdronken. Als enige van de eilanders durfde hij het strand op te gaan. De anderen weten hoe gevaarlijk de zee is, waarin monsters leven. Meneer Donker spoelde aan met stenen in zijn zakken. Dit is een kinderboek, maar ook een vrij duister verhaal.

Verder lezen

Vervolg van de Barrøy-serie – Roy Jacobsen

‘Vervolgboeken zijn zelden beter.’ Dat schreef ik bij De onzichtbaren, het eerste deel van de Barrøy-serie. Uitgerekend hierbij vind ik het tweede boek beter dan het eerste. Het kan liggen aan het moment waarop ik het heb gelezen, maar ik heb hier meer van genoten. Dat klinkt een beetje vreemd bij een verhaal dat zich afspeelt tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar het is zó beeldend geschreven.

Deze serie draait om het leven van Ingrid, die op het Noorse eiland Barrøy woont. In Witte zee is ze een dertiger die stevig in haar schoenen staat. Door de omstandigheden woont ze een tijdje helemaal alleen op het eiland. Ze houdt zich in leven door een goede etensvoorraad die ze aanvult door te vissen in de ijskoude zee. Regelmatig roeit ze over naar het hoofdeiland om inkopen te doen, bijvoorbeeld als ze zout nodig heeft om haring te pekelen.

Verder lezen

Langs de kustlijn – Dorthe Nors

Van Dorthe Nors las ik eerder fictie. Langs de kustlijn staat echter bij de reisboeken in de bibliotheek. Het gaat over de Noordzeekust en speelt zich vooral af in Denemarken, maar de schrijver maakt ook uitstapjes naar Den Helder en Amsterdam. Later komt het Waddeneiland Sylt voorbij, dat nu bij Duitsland hoort, maar vroeger ook wel Deens is geweest.

Dorthe Nors vertelt over hoe ze opgroeide bij het noorden van de westkust van Denemarken, waar ruimte is. Als jong volwassene verhuisde ze naar Kopenhagen. Ze woonde ook een tijdje op het Waddeneiland Fanø. Voor het schrijven van dit boek reist ze per auto langs oude bekende plekken. Soms reist ze samen met een vriendin, bijvoorbeeld als ze een tocht maakt langs kerken met eeuwenoude fresco’s. Onderweg spreekt ze allerlei mensen.

Verder lezen

De dochter van de zeemeermin – Lydia Rood

In de bibliotheek zag ik deze historische roman over een zeemeermin, die zich afspeelt rond 1400 in Schotland en West-Friesland. Dat is genoeg informatie voor mij om het te willen lezen! De zeemeermin komt echter pas ergens halverwege ten tonele. De eerste helft van het boek speelt zich af in Schotland. Daar woont Muireall bij haar vader, die de heraut is van de koning. Ze wonen bij het kasteel van Edinburgh. Haar moeder was een selkie, die op een dag haar zeehondenhuid had teruggevonden en in zee was verdwenen. Tenminste, dat beweert de heraut.

Verder lezen

Wieren – Miek Zwamborn

Dit is een zeer origineel boek. Ik lees wel vaker non-fictie over bepaalde aspecten van de natuur, maar dit is anders. Miek Zwamborn schrijft over zeewier vanuit allerlei perspectieven: wetenschap, geschiedenis, kunst en allerlei toepassingen door mensen.

In het begin worden de termen ‘algen’ en ‘wieren’ door elkaar gebruikt en het is me nog steeds niet duidelijk of het ene nou een deelgroep van de andere is. Het boek heeft geen duidelijke structuur. Historische weetjes worden afgewisseld met eigen ervaringen van de schrijver, wat haast poëtisch wordt. Ze heeft een huis op het Schotse eiland Mull en daar oogst ze zelf weleens zeewier, om ermee te koken.

Verder lezen