Binnen een paar bladzijden weet ik dat ik een goed geschreven en fascinerend verhaal aan het lezen ben. Isabel gaat met haar twee broers uit eten. Maar Louis heeft weer eens een nieuwe vriendin die hij aan ze wil voorstellen. In het restaurant wordt er een stoel bijgeschoven. Isabel baalt ervan dat ze niet met z’n drieën zijn en laat dat goed merken. Toch zegt Eva aan het eind van de avond dat ze het geweldig vond.
Mijn nieuwsgierigheid is meteen gewekt: wat is dit voor gezin? Louis, Isabel en Hendrik zijn eind twintig en hun ouders zijn overleden. Het is 1961 en ze hebben de Tweede Wereldoorlog dus bewust meegemaakt. In 1944 verhuisden ze van Amsterdam naar een mooi huis in Salland, waar Isabel nog steeds woont.
Isabel heeft geen baan en wel een hulp in de huishouding. Ze ontvangt een toelage, maar van wie? Waarom gaat ze niet werken? Het huis is gekocht door oom Karel en zal na zijn dood naar Louis gaan, de oudste broer, maar Isabel woont er. Waarom laat oom Karel het dan na aan Louis? Deze vragen worden niet beantwoord.
Als je een leesdip hebt, dan is dit het boek voor jou. Eva Eikhout schrijft namelijk lekker vlot, wat past bij een twintiger die vol in het leven staat en wel van een feestje houdt. Wat haar stukjes extra boeiend maakt, is dat ze heel open is over waar ze allemaal tegenaan loopt als mens met een ander lichaam dan gemiddeld. Eva heeft namelijk erg korte armen en benen: ze heeft geen ellebogen, geen volgroeide handen, geen knieën. Lopen kan wel, maar de elektrische rolstoel is handig voor grotere afstanden en plekken waar veel mensen zijn, zoals concerten en festivals. Dan kan ze ook mooi boven iedereen uit kijken in plaats van alleen maar billen voor haar neus te hebben.
Op een eiland in Nederlands-Indië woont de oude mevrouw Felicia in de tuin van Kleyntjes. Ze is de vijfde en laatste generatie van haar familie die daar woont. Haar enige zoon is gestorven. Maria Dermoût beschrijft zeer beeldend hoe het daar is: de specerijenbomen, de dieren, de zee met allerlei schelpjes. Ik heb veel gedeeltes traag gelezen. Het is prachtig en de vergane glorie is meteen voelbaar.
Na deze introductie speelt het volgende hoofdstuk zich veel eerder af. Kort wordt verteld hoe Felicia als meisje bij haar grootmoeder op het eiland woonde. Op achtjarige leeftijd vertrok ze met haar ouders naar Holland, om als jonge vrouw weer terug te komen bij haar oma, met haar zoontje maar zonder man. Ze bouwt haar leven op met allerlei handeltjes, waarmee ze goed geld verdient. Iedereen kent haar.
Nora is sinds een paar jaar werkloos. Haar ex-vriend vertrok naar het buitenland en liet haar zitten met schulden. Rond die tijd verloor ze haar baan. Inmiddels is het gat in haar cv zo groot dat ander werk als jurist vinden erg lastig is geworden. Als ze solliciteert voor praktisch werk, krijgt ze te horen dat ze overgekwalificeerd is. Dus Nora zit thuis en leeft van een uitkering. Haar zus is wel succesvol, die ziet ze op televisie een enorm huis kopen. De zussen hebben elkaar al een paar jaar niet gesproken. Ook Nora’s ouders begrijpen haar niet goed. Contact met vriendinnen is verwaterd. Nora heeft ook geen geld meer om zomaar op een terras wijn te drinken.
Als je ze kent begint met de moord van een buurman van Nora. De buurt wordt opgeschud. Buren vragen elkaar: ‘Wat weet jij ervan?’ en ‘Kende je hem eigenlijk?’ Nora gaat samen met buurvrouw Hester naar de begrafenis. Ze zijn de enige bezoekers.
Eerder las ik poëzie van Myrte Leffring en daarom was ik benieuwd naar haar nieuwe werk. Wulk is een combinatie van de roman Vallen en de gedichtenbundel Opstaan; twee boeken die bij elkaar in een kartonnen hoes zitten. Bij elk proza-hoofdstuk hoort een gedicht. Ik besluit om het ook zo te lezen, telkens wisselend tussen de twee boeken. Dat is niet zo praktisch, maar ik begrijp de keuze wel, want het valt meer op. Dat is ook de bedoeling van de schrijver, die het ‘een niet eerder vertoond genre-experiment’ noemt.
Hoofdpersoon Lea Noorderveen is advocaat. Ze heeft geen sociale contacten buiten haar werk. Haar jongere zus Kim heeft ze al vijftien jaar niet gezien, sinds Lea uit huis ging. Maar nu belt Kim haar ineens op en vraagt Lea om mee te gaan naar een ziekenhuisafspraak. Lea vermoedt dat Kim ernstig ziek is. Door de tijd tussen het telefoontje en de afspraak, maakt de schrijver me nieuwsgierig: wat zou er aan de hand zijn? Op een gegeven moment blader ik wat vooruit om het vast te weten, want ik word ongeduldig.
Het debuut van Shula Tas is een mooi, klein, autobiografisch verhaal. Ze is gaan samenwonen met haar vriend en daarom is het tijd om ruimte te maken op zolder. Die staat vol met dozen met allerlei spullen van haar ouders en grootouders.
Shula studeerde zang aan het conservatorium. In die tijd moest ze ook voor haar zieke ouders zorgen, die al op leeftijd waren. Na het overlijden van eerst haar vader en toen haar moeder heeft ze niet meer gezongen. Daarin blijkt ze op haar oma te lijken. Die was ook erg muzikaal. Ze zong zelfs in het concentratiekamp. Maar daarna was ze stil.
Na de dood van haar geliefde Daniel(le) de Koster wil Jodie nog meer over haar weten. In dit boek vertelt Jodie het verhaal van Daniel: over hoe ze samen stichting Lucille oprichten om mensen te helpen die een diagnose zoeken maar niet verderkomen bij hun arts, over de geliefdes die Daniel had voor Jodie, en over Daniels werk bij een organisatie voor mensen met HIV. Het geeft een uitgebreid beeld van deze bijzondere vrouw, in bijna zeshonderd bladzijden. En toch weet Hanna Bervoets me steeds te boeien.
Maar vlak voor ik ophing, die ochtend na Daniels overlijden, hoorde ik mijn moeder alsnog een geluid voortbrengen. Het was iets tussen een diepe zucht en een jammerkreet in en ik geloof niet eens voor mij bedoeld, maar die droevige kreun zou de rest van de dag hier in huis blijven hangen, bijval krijgen van de brommende koelkast, de ruisende verwarmingsbuizen en de huilende geiser.
Een vervolgboek zou eigenlijk altijd een samenvatting van het vorige deel moeten bevatten. Ruim vijf jaar geleden las ik De meisjes van Sjanghai en ik heb natuurlijk mijn blogartikel, maar daarin vertel ik het einde niet. Hoe zat het ook alweer met de zussen Pearl en May? Ze kwamen in 1937 vanuit China naar Californië, waar ze trouwden met twee Chinese mannen. Ze gingen wonen in Chinatown in Los Angeles. Daar werd Joy geboren. Nu moet ik wel iets vertellen over het einde van het vorige deel, dus als je dat niet wilt weten, ga dat dan eerst lezen!
Twee Vlaamse zussen wonen samen in hun ouderlijk huis. Hun vader was notaris en hij overleed terwijl beide dochters nog ongehuwd waren. Inmiddels is Georgine 20 jaar en Marie al 30 jaar oud. Verschillende personen uit het dorp zouden wellicht geschikt zijn als huwelijkspartner, waaronder de jonge notaris die hun vader heeft opgevolgd en gebruik mag maken van zijn werkkamer. De overbuurman Luc Hancq trekt echter de meeste aandacht van de dames. Hij komt regelmatig bij ze langs. Zijn huwelijkse staat weerhoudt hem er niet van om oog te hebben voor vrouwelijk schoon.
Virginie Loveling beschrijft dit alles in mooie Vlaamse zinnen van meer dan een eeuw geleden. Een revolverschot wordt haar beste roman genoemd. Het werd voor het eerst uitgegeven in 1911. Annelies Verbeke heeft de spelling gemoderniseerd en een aantal woorden van voetnoten voorzien, waar door het gemakkelijker te lezen is voor wie nu leeft. Het vraagt nog steeds iets meer dan gemiddeld van de lezer, maar ik vind het goed te doen en geniet van de taal. Soms zijn de zinnen wel erg lang of ik begrijp een woord niet helemaal, maar het verloop van het verhaal is prima te volgen.
De sfeer wisselt gedurende het boek. Er is veel drama, maar er zijn ook idyllische stukjes bij, waarin de dorpse natuur wordt beschreven. Dan gaat het bijvoorbeeld over zingende vogels. Het kan letterlijk bedoeld zijn, maar ook symbolisch.
De figuurlijke zon was opgegaan en blonk in goud van morgengloren over het spiegelvlak van Marie’s innerste wezen, er de blauwe hemel en de laatste verdampende nevelwolkjes van twijfel in weerkaatsend.
Na de dood van de vrouw van Luc Hancq hoopt de oudste zus met hem te kunnen trouwen. Tijdens een dromerige scène kust Luc haar en Marie vat hun gesprek zo op dat hij zich met haar wil verloven. Als lezer meen ik echter dat hij dit helemaal niet zo bedoelt. Later bekent Georgine aan Marie dat ze ook op Luc valt en eveneens in de veronderstelling is dat ze zich binnenkort zullen verloven. Voor de zussen is dit een grote ontdekking, terwijl vanaf het begin van het boek al duidelijk is dat ze op dezelfde man vallen. Het heeft grote gevolgen en het verhaal wordt nog spannender dan het al was!
Een revolverschot is een goed boek, dat je meeneemt naar een andere tijd. Het is terecht dat deze klassieker weer onder de aandacht is gebracht.
Luister ook naar de aflevering over dit boek van de podcast Fixdit, over klassiekers van vrouwelijke schrijvers.
Scheikunde, roeien en feminisme rond 1960, daar gaat Lessons in chemistry over. Het boek start met een scène waarin Madeline Zott zo’n lekkere lunch mee naar school neemt dat een klasgenootje het elke dag afpakt en opeet. Haar moeder Elizabeth belt naar de vader van het betreffende meisje. Die werkt bij de televisie en voor ze het weet heeft Elizabeth een eigen kookprogramma.
Dan springt het verhaal tien jaar terug naar 1952. Elizabeth werkt in een scheikundig lab waar ze zwaar ondergewaardeerd wordt door alle mannelijke collega’s om haar heen. Als ze het privé-lab van Calvin Evans binnenstapt, wordt ze afgesnauwd. Maar ze heeft bekerglaasjes nodig en jat een hele doos van Calvin, die er toch genoeg heeft. Ondanks deze slechte start, worden Elizabeth en Calvin verliefd op elkaar. Ze gaan samenwonen en hond Six-Thirty komt erbij, die is op een dag komen aanlopen. Hij is ook erg intelligent en Elizabeth leert hem woorden.
Lalagè leest 