The salt path was mijn favoriete boek van 2019. Hierin vertelde Raynor Winn over hoe ze dakloos raakte en met haar man Moth het South-West Coast Path bewandelde. Uiteindelijk vonden ze een huis in Cornwall. Ik heb erg uitgekeken naar het vervolg, dat een paar maanden geleden al in de Nederlandse vertaling als De wilde stilte in de winkel lag. Maar ik wilde het toch graag in het Engels lezen en wachtte op The wild silence.
Dit tweede boek heeft niet zo’n duidelijk begin en eind als het eerste. Moth heeft besloten om te gaan studeren en ze leven van zijn studiebeurs. Nu ze niet meer wandelen, gaat Moths gezondheid weer achteruit. Raynors moeder ligt op sterven en Raynor vindt het erg confronterend om bij haar te waken, omdat ze voor zich ziet hoe ze straks net zo bij Moths sterfbed zal zitten. Ze wisselt het heden af met herinneringen aan vroeger, toen ze bij haar ouders op de boerderij woonde en haar eerste jaren met Moth. Haar schrijfstijl is prachtig, met veel beschrijvingen van landschappen en dieren. Ik moet weer heel wat Engelse vogelnamen googlen.
Lalagè leest 