Al zoveel mensen hebben genoten van de mooie zinnen van IJslandse Jón Kalman Stefánsson en nu heb ik eindelijk ook kennisgemaakt met zijn werk. In Hemel en hel vertelt hij het verhaal van de jongen, die eigenlijk al een man van rond de vijftig is. Maar misschien voelt hij zich nog steeds jong. Samen met zijn collega-vissers woont hij in een huisje bij de zee. Midden in de nacht staan ze op en als het weer het toestaat, varen ze uit.

Ik ben meteen al onder de indruk van de prachtige schrijfstijl in de vertaling van Marcel Otten. Ik lees het traag en markeer af en toe een stukje met een mooie beschrijving of een wijze uitspraak over leven en dood:

Het water overweldigt de dromen van degenen die aan de wijde zee slapen, hun onderbewustzijn vult zich met vissen en verdronken kameraden die triest met vinnen in plaats van handen zwaaien.

Bardur is de beste vriend van de jongen. Allebei kunnen ze lezen, wat lang niet iedereen kan in de tijd waarin dit verhaal zich afspeelt, meer dan een eeuw geleden. Soms lenen ze een boek van iemand. Ze dragen de zinnen aan elkaar voor. De andere vissers vinden dat maar raar.

Deze nacht lijkt de zee rustig en daarom varen ze uit. Ze roeien urenlang naar de juiste plek, waar de vissen zwemmen. En dan is er storm op komst. Ze wachten toch tot de vissen hebben toegehapt. Het begint te sneeuwen en het waait. Het is ijskoud en de mannen koelen af. Ze grijpen naar hun anorak… Maar Bardur is die van hem vergeten, doordat hij afgeleid was door de poëzie.

Het loopt niet goed af met Bardur. De jongen is intens verdrietig. Hij gaat op reis om het boek terug te geven aan de kapitein waar Bardur het boek van had geleend. En dan kabbelt het verhaal maar verder. Spannend wordt het niet meer. De schrijver valt in herhaling, zoals dat in je eigen gedachten ook zo vaak gebeurt. Ik ben een beetje opgelucht als het boek uit is. Eigenlijk had ik verwacht dat ik meteen de hele trilogie zou gaan lezen, maar als dat meer van hetzelfde is, dan laat het ik hierbij.

Lees ook wat Anna over dit boek schreef.