De 22-jarige Arnljótur vertrekt uit IJsland naar het zuiden van Europa, om daar te gaan werken in een zeer beroemde rozentuin bij een klooster. Zes maanden daarvoor heeft hij een dochtertje gekregen, dat hij achterlaat bij haar moeder Anna. Ze hebben immers geen relatie en Anna heeft aangegeven niets van hem te verwachten. De eerste helft van het boek gaat over de reis van IJsland naar het klooster. Een groot deel van de weg legt Arnljótur per auto af (waarom begreep ik niet, maar goed). Onderweg raakt hij met diverse mensen in gesprek en telkens vertelt hij over zijn dochtertje en wil hij haar foto laten zien. Daarmee verbaast hij zichzelf. Blijkbaar heeft hij toch meer met z’n dochter dan hij had verwacht.

De rozentuin blijkt zwaar verwaarloosd en Arnljótur werkt een paar maanden heel hard om het in zijn oude glorie te herstellen. Hij heeft ook stekjes van rozen meegenomen uit IJsland, die nog waren gekweekt door zijn overleden moeder. Hij heeft geen toekomstplannen. Op een dag krijgt hij een brief van Anna, die vraagt of hij een paar weken voor hun dochtertje kan zorgen. Zou dit zijn toekomst veranderen?

Het lijkt alsof Arnljótur het leven overkomt en dat hij het maar laat gebeuren, maar zijn keuze om te emigreren naar de rozentuin is helemaal niet voor de hand liggend. Het roept de vraag op: in hoeverre is je leven een reeks gebeurtenissen die je overkomt en welke invloed hebben de keuzes die je maakt daarop? Zelf vermoed ik dat ik helemaal niet zoveel te kiezen heb als ik denk, omdat mijn intuïtie me nu eenmaal in een bepaalde richting stuurt. En dan kan ik er wel lang over piekeren, maar het gaat toch zoals het gaat.

Zo diep gaat Auður Ava Ólafsdóttir niet. De hoofdpersoon denkt wel na, maar piekeren doet hij niet. Rosa Candida is juist heel eenvoudig geschreven en het leest dus heel makkelijk. Het heeft een bepaalde sfeer op die mij erg aansprak. En het zette me dus ook nog aan het denken. Kortom, dit is een zeer toegankelijk boek met diepgang en dat is heel knap gedaan. Lezen dus!