The salt path was mijn favoriete boek van 2019. Hierin vertelde Raynor Winn over hoe ze dakloos raakte en met haar man Moth het South-West Coast Path bewandelde. Uiteindelijk vonden ze een huis in Cornwall. Ik heb erg uitgekeken naar het vervolg, dat een paar maanden geleden al in de Nederlandse vertaling als De wilde stilte in de winkel lag. Maar ik wilde het toch graag in het Engels lezen en wachtte op The wild silence.

Dit tweede boek heeft niet zo’n duidelijk begin en eind als het eerste. Moth heeft besloten om te gaan studeren en ze leven van zijn studiebeurs. Nu ze niet meer wandelen, gaat Moths gezondheid weer achteruit. Raynors moeder ligt op sterven en Raynor vindt het erg confronterend om bij haar te waken, omdat ze voor zich ziet hoe ze straks net zo bij Moths sterfbed zal zitten. Ze wisselt het heden af met herinneringen aan vroeger, toen ze bij haar ouders op de boerderij woonde en haar eerste jaren met Moth. Haar schrijfstijl is prachtig, met veel beschrijvingen van landschappen en dieren. Ik moet weer heel wat Engelse vogelnamen googlen.

Uiteindelijk besluit Raynor om zich toch te gaan verdiepen in de ziekte van Moth. Ze struint het internet af en stuit op een artikel waarin staat dat bomen en planten stofjes uitscheiden die het ziekteproces in de hersenen kunnen tegengaan. Dit zou ook gelden voor Alzheimer. Ze vermoedt dat dit, samen met het vele bewegen, een reden kan zijn dat Moth zich tijdens de lange wandeling zo goed voelde. Ze proberen zo veel mogelijk de natuur in te gaan en te bewegen, maar dat lukt niet altijd.

Dan komt The salt path in de winkels en een stroom van post begint. Er is zelfs een man die Moth en Raynor aanbiedt om zijn boerderij te huren en het land nieuw leven in te blazen. Dat is weer een grote duik in het diepe, maar het stel besluit om het erop te wagen. Ze hebben immers toch niks meer te verliezen. Raynor begint wel geld te verdienen met het boek en de bijbehorende optredens, wat ze doodeng vindt. Eigenlijk had ze het helemaal niet geschreven met het oog op publicatie, maar als cadeau voor Moth. Nu snap ik ook waarom ze er helemaal geen ruzie in maakten. Ook in haar tweede boek vormen ze het ideale koppel, maar Raynor laat nog meer zien van haar diepste gedachten en angsten.

In het laatste deel van The wild silence reizen Raynor en Moth naar IJsland, samen met een stel dat ze op het zoutpad hebben ontmoet. Ze hopen dat deze barre tocht een positief effect zal hebben op de gezondheid van Moth. Het is weer flink afzien met regen en kou, maar ook genieten van het weidse landschap. Raynor filosofeert af en toe ook over grotere zaken. Als natuurliefhebber ziet zij de gevolgen van klimaatverandering, wat haar erg aan het hart gaat. Ze vraagt zich af wanneer anderen zullen gaan inzien dat wij mensen deel zijn van de natuur en geen buitenstaanders die alles naar hun hand kunnen zetten.

Er komt dus van alles voorbij in dit boek, maar het is wel gestructureerd. Ik vind het weer heerlijk om te lezen. Inmiddels zijn er al plannen voor een derde boek en dat zal zeker weer op mijn verlanglijstje staan.

Lees ook wat Jan over dit boek schreef.