Raynor Winn en haar man Moth raken in korte tijd alles kwijt wat ze hebben, door een financiële tegenvaller. Bovendien krijgen ze te horen dat de pijnen die Moth al een tijdje heeft veroorzaakt worden door een progressieve ziekte. Ze besluiten om weg te gaan uit Wales, om het South West Coast Path in Engeland te gaan lopen. Het lijkt een hopeloze onderneming: twee dakloze vijftigers die van hoogstens 48 pond per week moeten leven, waarbij de ene ’s ochtends amper zijn bed uit kan komen vanwege stijfheid en pijn. Toch kopen ze van hun laatste ponden een tweedehands tent en goedkope slaapzakken.

Omdat ze zo weinig geld hebben, moeten ze wild kamperen. Dat gaat niet altijd goed. Het boek begint met een proloog waarin ze de zee verkeerd hebben ingeschat en midden in de nacht omringd blijken door het water. Ze proppen snel wat dingen in hun rugzak, tillen de tent op en lopen door het water naar een droog stuk land. Dit zet de toon voor hun hachelijke avontuur.

De reis gaat langzaam, soms maar een paar mijl per dag. Moth heeft pijn. Ze voelen dat ze niet meer zo jong zijn als de gemiddelde backpacker. Ze lijden honger, eten veel goedkope noodles en bestellen eindeloos veel potten gratis heet water om zelf een theezakje in te doen. Ze zwemmen af en toe in zee en wassen hun kleding in poeltjes tussen de rotsen.

Onderweg komen ze regelmatig andere backpackers tegen en dan is er altijd een uitwisseling: waar komen jullie vandaan en waar ga je naartoe? Ze merken dat mensen vaak snel afhaken als ze horen dat Raynor en Moth dakloos zijn en daarom vertellen ze dat niet altijd. Andere keren zeggen ze het wel en soms ontmoeten ze lieve mensen die eten of een slaapplek aanbieden.

De natuur is grillig en zorgt ervoor dat ze meestal doorweekt of verbrand zijn. Maar het landschap met veel dieren is prachtig en Raynor beschrijft het op een heerlijke manier. Ze heeft gevoel voor humor en dat is vast hun redding geweest. Ik kan me alleen haast niet voorstellen dat het stel nooit ruzie maakt. De liefde tussen de twee lijkt wel heel onvoorwaardelijk. Als je honger hebt, het koud hebt of juist te warm, slecht slaapt, dan word je toch weleens chagrijnig en schiet je uit je slof.

Gelukkig heb ik achterin het boek al gezien dat Raynor en Moth nu in Cornwall wonen. Het loopt dus goed af, ook al lijkt die hele wandeling een kansloze onderneming. Ongelooflijk maar waar. Net als dat iemand in haar eerste boek al zo mooi schrijft. Ik heb zo langzaam gelezen als de hoofdpersonen wandelen en zo met ze meegeleefd en genoten. The Salt Path is mijn nieuwe lievelingsboek.

In het Nederlands heet dit boek Het zoutpad.
Lees ook wat Jan over dit boek schreef.