In 2019 hebben boeken mijn kijk op de wereld veranderd, zowel in het groot als in het klein. Via non-fictie maakte ik kennis met andere wereldvisies en mensbeelden. Hans Rosling laat in Feitenkennis zien dat armen niet allemaal even arm zijn. Cathelijne Esser geeft in De eenvoud van aandacht manieren om met een nieuwe blik naar alles om je heen te kijken, waardoor ook je gedrag verandert.

Door literatuur te lezen, weet je dat andere mensen net zo met het leven kunnen worstelen. Onze diepste gedachten en gevoelens laten we vaak niet aan elkaar zien, maar door boeken weet ik dat we op elkaar lijken, ook al leven we in verschillende tijden of bubbels, of hebben we een andere leeftijd, huidskleur, sociaal-economische status of ziekte. Dat levert herkenning en troost op.

Via Honderd uur nacht van Anna Woltz en Nicolas en de verdwijning van de wereld van Anne Eekhout kan je in de huid van wijze kinderen kruipen. Dankzij Papegaai vloog over de IJssel van Kader Abdolah begrijp ik waarom buitenlandse mannen vaak een muts dragen. Bregje Hofstede laat in Drift zien hoe diep liefdesverdriet kan gaan, waarbij haar prachtige schrijfstijl helemaal tot bloei komt. Jeanette Winterson geeft in Frankissstein een kijkje in de toekomst vol kunstmatige intelligentie, maar wie wil eeuwig leven?

Ik reisde naar andere landen en tijden, waar vreselijke oorlogen woeden. Gaël Faye beschrijft in Klein land hoe zijn jeugd in Burundi hierdoor werd getekend. Andere boeken gaan over een heel andere aarde, zoals de fantasy-serie The broken Earth van N.K. Jemisin. Of is dit de verre toekomst? Wie ziek is lijkt soms ook in een andere wereld te leven, zoals Hanna Bervoets zo treffend beschrijft in Welkom in het rijk der zieken. In mijn nieuwe lievelingsboek The salt path van Raynor Winn wordt te voet gereisd, zoals ik zelf ook veel deed dit jaar. 

Boeken verrijken je leven, je wereldbeeld, je empathisch vermogen en ze geven vooral veel leesplezier. Dat wens ik jullie ook allemaal weer toe in het komende jaar!