Als kind vond ik het prentenboek Bot en Botje fantastisch. Laatst moest ik er weer aan denken en ik leende het uit de bibliotheek, om er nog eens van te genieten. En het was weer briljant!

Het verhaal gaat over drie geraamtes, die in een donkere kelder wonen en ’s nachts naar buiten gaan. Het begin kon ik me nog herinneren:

In een donkere, donkere berg
lag een donkere, donkere stad.
In die donkere, donkere stad
was een donkere, donkere straat.
in die donkere, donkere straat
stond een donker, donker huis.
(…)

De tekst is van Allan Ahlberg, vertaald door Martine Schaap, en de tekeningen van zijn echtgenote Janet Ahlberg. Er zitten zulke grappige details in:

In de speeltuin rent de hond zo enthousiast achter een gegooide stok aan, dat hij tegen een boom knalt en uit elkaar valt in een hoop botjes. Bot en Botje zetten de hond weer in elkaar, waarbij ze een komisch liedje zingen. Maar het lukt niet in één keer om de botten allemaal op de juiste plek te zetten.

Dat die hond feow! zegt in plaats van woef, vond ik als kind een geweldige vondst. Daarna gaat het gezelschap nog naar de dierentuin, waar andere bottendieren ook ’s nachts wakker zijn. Tot slot laten ze elkaar schrikken op allerlei manieren. Maar het is totaal geen eng verhaal. Ik vind het net zo leuk als ik nog een kleuter was.