In de Grote Vriendelijke 100 (met de beste jeugdboeken ooit) staat een gedichtenbundel over de dood. Het belandde op mijn lijstje van boeken die ik móet lezen, maar ik aarzel. Wanneer lees je zoiets? Is het beter om te wachten tot je zelf in een rouwperiode zit? In mijn boekenkast staan al een paar boeken met die gedachte. Maar wie zegt dat je dan behoefte hebt om erover te lezen? Na al dat geaarzel haal ik Doodgewoon uit de bibliotheek. Het blijkt een prachtig boek te zijn.

Deze gedichten van Bette Westera gaan over de dood op allerlei manieren. Natuurlijk zijn er versjes over het missen van een overleden familielid, een goede vriend of een huisdier.

Je ziet hier ook de tekeningen van Sylvia Weve, die net zo gevarieerd zijn als de thema’s. De balans tussen ernst en humor is precies goed.

In verre landen wordt anders omgegaan met de dood en een aantal gedichten gaat daarover. Zo is er een man die zijn moeder op zijn rug de berg op draagt waar ze alleen zal sterven. En er is een versje met een kleurige tekening over het feest voor de doden zoals dat in Mexico wordt gevierd. Ook komen diverse ideeën over een leven na de dood voorbij.

Mijn aarzeling was totaal onterecht. Iedereen zal wel een keer geraakt worden bij het lezen en bekijken van dit mooie boek.