In de Grote Vriendelijke 100 (met de beste jeugdboeken ooit) staat een gedichtenbundel over de dood. Het belandde op mijn lijstje van boeken die ik móet lezen, maar ik aarzel. Wanneer lees je zoiets? Is het beter om te wachten tot je zelf in een rouwperiode zit? In mijn boekenkast staan al een paar boeken met die gedachte. Maar wie zegt dat je dan behoefte hebt om erover te lezen? Na al dat geaarzel haal ik Doodgewoon uit de bibliotheek. Het blijkt een prachtig boek te zijn.
Het eerste wat opvalt aan Ons kasteel aan zee zijn de tekeningen van Helen Crawford-White, op de voorkant maar ook aan de binnenkant. Bij het begin van elk hoofdstuk zijn bloemen getekend; er zijn een paar variaties die steeds terugkomen. Die bloemen komen echter niet expliciet terug in het verhaal. Wat zo idyllisch begint, wordt al snel een nachtmerrie.
Adam Spencer Ross is bijna vijftien en heeft last van een obsessief-compulsieve stoornis, waardoor hij de hele dag door dwangmatig telt en andere handelingen uitvoert. Hij is daarvoor onder behandeling van een psychiater en zit ook in een praatgroep voor jongeren met een dwangstoornis. Daar ontmoet hij Robin en dat is liefde op het eerste gezicht. Robin is ontzettend knap en onbereikbaar, want ze is iets ouder. Kansloos dus, maar ze zit niet voor niets in die praatgroep en Adam is van plan haar te redden. Hij wil haar superheld worden.
Lalagè leest 