Adam Spencer Ross is bijna vijftien en heeft last van een obsessief-compulsieve stoornis, waardoor hij de hele dag door dwangmatig telt en andere handelingen uitvoert. Hij is daarvoor onder behandeling van een psychiater en zit ook in een praatgroep voor jongeren met een dwangstoornis. Daar ontmoet hij Robin en dat is liefde op het eerste gezicht. Robin is ontzettend knap en onbereikbaar, want ze is iets ouder. Kansloos dus, maar ze zit niet voor niets in die praatgroep en Adam is van plan haar te redden. Hij wil haar superheld worden.

Adam heeft nog meer mensen te redden. Zijn moeder is na de scheiding van zijn vader begonnen met verzamelen. Het hele huis staat vol rotzooi en ze belooft het op te ruimen, maar dat gebeurt nooit. Bovendien krijgt ze dreigbrieven, waardoor ze helemaal van streek raakt. Ze wil er niet over praten, maar Adam heeft het heel goed door en probeert haar gerust te stellen. Ook zijn kleine broertje raakt regelmatig in paniek en dan moet Adam naar het huis van zijn vader om z’n broertje gerust te stellen. Dit alles komt bovenop zijn eigen problemen, die steeds erger worden. Zo moet hij bij veel drempels een ritueel uitvoeren voor hij naar binnen kan gaan, anders zal er iets ergs gebeuren. Die rituelen worden steeds uitgebreider en hij moet het voor steeds meer drempels doen, zelfs voor zijn eigen huis.

Adams gedachten worden beheerst door de dwang, maar ook door zijn verliefdheid op Robin. Dat is zo schattig om te lezen:

Adam dacht de hele week non-stop aan Robin, en dat drie weken achter elkaar. Liefde met een grote L in combinatie met zijn dwangneurose maakte dat wel zo’n beetje onvermijdelijk. Als hij kunstenaar was, had hij haar geschilderd. Als hij schrijver was, had hij over haar geschreven.

Elke keer denkt hij: ‘Nu is het moment, nu moet ik haar kussen!’ en dan durft hij toch niet.

De zware thematiek wordt gecompenseerd door veel humor. Het is bijvoorbeeld zo grappig als de hele praatgroep besluit om met Adam mee naar de katholieke kerk te gaan. Ze vragen wanneer ze moeten knielen en Adam legt uit dat dat moet als je de eucharistie ziet. Als ze kaarsjes staan aan te steken komt de pastoor kijken en ineens zit de hele groep op hun knieën. Ik zie het helemaal voor me.

De onverwachte held van kamer 13B zou ik niet onder literatuur scharen, maar het is wel een erg goed jongerenboek. Esther Ottens heeft het goed vertaald uit het Engels, al had ik bij een aantal woorden wel een ander synoniem gekozen: ‘scrupulositeit’, ‘vervaarlijk’ en ‘een straffe bak troost’ zijn toch geen termen die een tiener zou gebruiken. Verder vind ik het vervelend dat er veel gevloekt wordt in het boek. In het begin moest ik er even in komen, maar de tweede helft heb ik vlot uitgelezen. Teresa Toten kan zich erg goed inleven in pubers, maar nog knapper vind ik dat ze op een heel natuurlijke manier beschrijft hoe het is om te leven met een dwangstoornis.

Dit boek heb ik gelezen voor de boekenclub ‘Een perfecte dag voor literatuur’. Klik om te lezen wat andere bloggers hier vandaag over hebben geschreven.