Mensen die voor de liefde naar het buitenland verhuizen: het levert boeiende televisie en boeken op. Hoe vergaat het iemand die zich losmaakt van zijn of haar eigen land, cultuur en familie om naar dat verre onbekende te gaan? Zal het wennen of blijft het gemis altijd?

Laura Broekhuysen verhuist met haar IJslandse man en hun dochtertje van twee naar een huis aan een fjord. De plek is alleen per auto bereikbaar is vanuit de hoofdstad Reykjavik. In een poëtische stijl beschrijft ze haar eerste jaar op die mooie ruige plek, waar het altijd koud is. In de winter is alles vastgevroren. Laura’s man werkt in de stad en zijzelf blijft thuis met haar dochtertje. De eenzaamheid lijkt haar niet te deren. Af en toe maakt ze een praatje met een buurman. Er zijn twee broers bij, die elkaar niet meer willen spreken, ook al wonen ze op een steenworp afstand van elkaar. Het doet me denken aan de prachtige film Rams, die precies over dit thema in dit land gaat.

Ook anderen praten niet veel. Soms vraagt Laura aan haar man: ‘Hoe zeg je dit in het IJslands?’ en dan is het antwoord ‘Dat zeg je niet’. De IJslanders praten puur over praktische zaken. Ook in het boek gaat het vrijwel alleen daarover. Laura observeert en beschrijft op een prachtige manier, maar persoonlijk wordt het haast niet. Ze is al jaren samen met haar IJslandse man. Hoe ze elkaar leerden kennen en wat ze leuk aan elkaar vonden, daar gaat Winter-IJsland niet over. Ik vind dat jammer, want ik ben daar juist nieuwsgierig naar.

De uitspraken van de dochter zijn grappig en wijs. Het is opvallend hoe snel ze went aan de kou en het donker. Laura is zwanger van haar tweede kindje. Aan het einde beschrijft ze de autorit naar het ziekenhuis om te bevallen, wat heel spannend is om te lezen. Het is glad op de weg en Laura moet de weeën opvangen terwijl haar man over zeven rotondes rijdt. Gelukkig komt het allemaal goed, want ze rijdt zelf geen auto en is dus afhankelijk van anderen om de omgeving van haar huis te verlaten. Ze noemt dat één keer en verder niet. Ze lijkt nooit bang of eenzaam te zijn. En daarmee blijft het voor mijn gevoel afstandelijk. Mijn nieuwsgierigheid wordt niet bevredigd. Wat trekt haar in die stille man? Waarom wil ze zo afgelegen wonen? We komen het waarschijnlijk nooit te weten.

Lees ook wat Maryse (de scriptor), Hendrik-Jan en Jannie (bij de Leesclub van Alles) over dit boek schreven.