Na deel twee ga ik gauw verder in het derde deel van Over de berekening van ruimte, waarin Tara Selter vastzit in een bepaalde dag. Ze woont een tijdje samen met haar lotgenoot Henry Dale. Allebei hebben inmiddels al meer dan duizend keer deze 18 november meegemaakt. Nu begint Tara haar sociale contacten wel echt te missen, hoewel het daar nog steeds niet veel over gaat. Ze gaat een periode terug naar haar echtgenoot, die ze elke dag weer moet uitleggen waarom ze ineens terug is uit Parijs, waar ze immers op werkbezoek was toen de tijd bleef hangen.

Later komen er nog meer mensen bij die telkens op dezelfde dag wakker worden. Het blijkt dat ze hun gevangenschap in 18 november allemaal heel anders ervaren en ze discussiëren er flink over. Die gesprekken worden niet letterlijk weergegeven, want het draait nog steeds vooral om de ervaringen en gedachten van Tara Selter. Het concept van dit verhaal is niet nieuw (denk aan Groundhog Day), maar de uitwerking is erg origineel en verrassend.

Tara Selter wordt telkens weer wakker op 18 november, zoals wordt uitgelegd in het eerste deel van de serie Over de berekening van ruimte. In het tweede deel gaat ze meer reizen. Uit verlangen naar de verschillende seizoenen vertrekt ze per trein naar het noorden. In Noorwegen sneeuwt het. Tara maakt aantekeningen in haar notitieboekje, dat ze dicht bij zich bewaart, want dan is de kans het grootste dat het de volgende ochtend nog bij haar is. Maar een waterdichte regel is er niet: spullen kunnen verdwijnen, terug naar de plek waar ze de vorige ochtend van 18 november waren, andere spullen blijven bij Tara. Mensen die ze ontmoet, zijn haar de volgende dag weer vergeten. Dat doet me denken aan het verhaal over Addie LaRue, wat verder totaal anders is qua stijl. Dit is meer literair geschreven.

Tara Selter wordt elke keer weer wakker op 18 november. Tijdens de nacht lijkt het alsof de wereld wordt teruggezet naar de nacht ervoor. Alleen wat Tara verplaatst blijft zo, en wat zij opeet verdwijnt. De eerste keer op deze 18 november was Tara in Parijs, in verband met de handel in boeken uit de achttiende eeuw. Samen met haar echtgenoot Thomas heeft ze zich daarin gespecialiseerd. Maar als je elke keer op dezelfde dag leeft, heeft handelen geen zin meer.

Na een paar dagen op 18 november besluit Tara om terug te gaan naar huis in het noorden van Frankrijk. Daar vertelt ze aan Thomas wat haar is overkomen. Hij gelooft haar zonder twijfel en samen proberen ze te analyseren wat er aan de hand is. Zou er een manier zijn om hieruit te komen? Elke dag moet Tara weer aan Thomas uitleggen wat er is gebeurt, want zijn herinneringen aan de vorige 18 novembers is verdwenen. Zij wordt ouder en hij niet. Ze vinden echter geen duidelijk patroon of logica.