Liv woont met haar ouders op een klein eiland, dat via een smalle verbinding aan een groter eiland vastzit. Ze gaat niet naar school, maar leert van haar vader allerlei handige dingen, zoals werken met een mes en van alles over het bos naast hun huis. Maar zo idyllisch begint Hars niet. Op de eerste bladzijde vertelt Liv dat haar vader haar oma om het leven heeft gebracht. En dat hij zoveel spullen verzamelde dat ze amper meer door het huis konden lopen. En dat haar moeder zo dik was dat ze de slaapkamer niet meer uit kon. Maar Ane Riel geeft niet meteen alles weg. Ze vertelt precies genoeg om je razend nieuwsgierig te maken naar dit verhaal.

Het perspectief van Liv wordt afgewisseld met hoofdstukken met een alwetende verteller en met de blik van mensen die op het hoofdeiland wonen. Verder zijn er de brieven van Livs moeder Maria. Die is haar stem kwijtgeraakt, maar ze kan nog wel schrijven en zo communiceert ze met Liv. Sommige ontroerende brieven stopt ze in een map, voor later. Maria heeft heel goed in de gaten dat het niet goed gaat en dat het gezin hulp nodig heeft, terwijl ze geen kant op kan en vader Jens steeds meer in zichzelf keert.

Het leven op het eiland is mooi, maar Jens slaat door in zijn verzamelwoede en Liv moet alleen naar het stadje op het hoofdeiland om meer spullen maar ook voedsel te stelen. Ze kan dat heel goed, maar als ze betrapt wordt zullen de gevolgen enorm zijn. Jens wil zijn dochter zo graag bij zich houden dat hij zelfs naar het politiebureau gaat om te vertellen dat ze in zee verdronken is, zodat er niemand zal komen om haar naar school te sturen. Daarom moet Liv zorgen dat niemand haar ooit te zien krijgt.

Het sprookjesachtige leven op het eiland wordt een griezelverhaal. Ik kan niet meer stoppen met lezen, wat ook te danken is aan de vloeiende vertaling van Kor de Vries uit het Deens. Dit boek geeft me kippenvel van de eerste tot de laatste zin.

Lees ook wat Jan over dit boek schreef.