Ik wandel in de provincie Groningen, waar de wind vrij spel heeft. De weg is kilometers lang en kaarsrecht. Om mij heen zijn alleen maar weilanden en het landschap is plat. Maar dan zie ik in de verte een wierd met een Middeleeuws kerkje erop. Ik loop erheen en de deur blijkt open. Binnen voel ik de bijzondere sfeer van deze heilige plek, waar al eeuwenlang wordt gebeden.

Elke dag wandelt Marjoleine de Vos vanuit haar woonplaats Zeerijp. Anders dan ik, de toerist, kent ze de omgeving. Ze ziet in het Groningse landschap sporen van mensen die er eeuwen geleden woonden. Je ziet dit alleen als je weet waar je naar moet kijken.

In Je keek te ver filosofeert ze over wandelen en het leven. Ze schrijft als een dichter en citeert passende gedichten van anderen. Ze slaat wel een keer de plank mis door voor te stellen dat scholieren een bepaald gedicht uit hun hoofd zouden moeten leren. Ik lees het vers een paar keer, begrijp het een beetje en denk dat geen kind er iets van zou snappen. Maar voor de rest is dit een heel fijn boekje.

En toch dat verlangen om te gaan wandelen. Omdat wandelen je, uiteindelijk, bevrijdt van jezelf. Zoals je lichaam je altijd kan bevrijden van jezelf, hoe raar dat ook gezegd is, want wie zou jezelf zijn als het je lichaam niet was? Toch voelt men zich nu eenmaal makkelijk een denkend hoofd dat door een lichaam door de wereld wordt gedragen. Geluk is ook vaak de bevrijding van dat denkende hoofd: helemaal je lichaam zijn dat zich helemaal goed voelt en zintuigelijk gevoed wordt.

Deze uitgave is samen met Bergje van Bregje Hofstede het begin van een nieuwe reeks van uitgeverij van Oorschot, onder de noemer Terloops. Hierin nemen schrijvers je mee op hun favoriete wandeling.

Lees ook wat Jannie over dit boek schreef.