Uit de bibliotheek leen ik Karateslag, een boek met een felgele voorkant. Thuis haal ik het boek uit mijn tas en het is blauw. De titel luidt Minna zoekt oefenruimte. Hoe kan dat nou? Ik kijk op de achterkant en daar komt de gele omslag van Karateslag tevoorschijn, ondersteboven. Het blijkt een omdraaiboek te zijn! De korte verhalen van Karateslag beslaan maar 100 bladzijden, dus blijkbaar vond de uitgever dat het langere verhaal over Minna er ook wel bij kon.

Ik werp een blik op de eerste bladzijde van Minna en zie korte regels, die bijna allemaal met een voornaam beginnen. Dat moet ik waarschijnlijk in één klap uitlezen, maar het beslaat ook 100 bladzijden, dus eerst maar eens een kort verhaal. De eerste paar verhalen weet ik niet zo goed wat ik ermee aan moet. Ze zijn zo bizar. Ik moet ook goed opletten, want zelfs binnen een paar bladzijden kan Dorthe Nors een verhaal binnen een verhaal vertellen en dan moet ik ook nog de verschillende namen en de relaties ertussen ontdekken en onthouden. Er zitten soms details in die me totaal overbodig lijken. Waarom zou ze die erin stoppen, terwijl het verhaal zo kort is? Ik geloof dat ik het nieuwe boek van Lidewijde Paris hiervoor nodig heb, dat net is uitgekomen. Dan snap ik misschien beter hoe ik deze verhalen het beste kan lezen.

Op een avond neem ik de tijd om Minna zoekt oefenruimte in één keer te lezen, met harpmuziek van Lavinia Meijer op de achtergrond. Dat blijkt goed te passen (ook al leidt het soms een beetje af), misschien vanwege de herhalingen. Minna heeft liefdesverdriet om Lars. Haar vriendinnen en familie komen voorbij. Die korte zinnetjes hebben een bijzonder effect: ik kan het snel lezen en ik zie Minna en de anderen zo voor me.

Minna ziet vaak moederclubjes.
Moederclubjes wandelen op Amager.
Moederclubjes rijden in formatie.
Moederclubjes zijn bang om dik te worden.
Moederclubjes joggen achter hun kinderwagens.
Moederclubjes eten taart in een café.
Moederclubjes vechten voorzichtig om het uitzicht.
Kinderwagens capitonneren de facade.
Kinderwagens vormen een borstwering.
Minna is bang voor moederclubjes.
Minna heeft geen kind.
Minna kan zich geen kritiek permitteren.
Minna heeft het nog niet gemaakt.
Minna heeft ooit een prijs gewonnen voor kamermuziek.
Minna had liever bestaansrecht gekregen.

Het is een bijzondere leeservaring! Vertaler Edith Koenders heeft een lijstje toegevoegd met Deense (plaats)namen, zodat ik bijvoorbeeld snap wat Amager is (een kunstmatig strand in Kopenhagen), heel handig.

Terug naar de korte verhalen. Dorthe Nors schrijft klare taal, maar ook mooie zinnen. De laatste twee verhalen vind ik erg goed. De zomer van de begraafplaatsen gaat over een vrouw die graag op verlaten begraafplaatsen wandelt, want haar bijzondere liefde voor een man kan ze niet met haar vriendinnen delen. In De Waddenzee verhuist een jongen met zijn moeder naar een eiland, omdat zij depressief is. Het zijn allemaal compacte verhalen van een paar bladzijden lang. Je moet er zelf wel wat omheen verzinnen, want Dorthe Nors kauwt niet alles voor. Ze beschrijft op haar typische manier. Ik blader nog eens terug. Bij de kapper tegenover de wasserette is ook zo’n mooi klein inkijkje in iemands leven. Natuurlijk spreekt het ene verhaal me meer aan dan de ander, maar uiteindelijk heb ik toch genoten van deze schrijfkunst. Ik ben dus blij dat ik het niet meteen heb opgegeven en ook benieuwd geworden naar de roman van deze schrijver, die net in het Nederlands is uitgekomen: Spiegel spiegel schouder.