Das Mag heeft dit jaar het driedelige autobiografische werk van de Deense Tove Ditlevsen uitgegeven in het Nederlands. Toen ze in 1976 overleed, was ze een bekend schrijver in Denemarken. In Kindertijd kijkt ze terug op de tijd dat ze haar eerste gedichten schreef in een poesie-album, dat ze altijd bij zich had en zorgvuldig verstopte nadat haar broer haar een keer had uitgelachen om wat ze schreef.

Tove groeide op in een arbeiderswijk in Kopenhagen, in een appartementengebouw met een binnenplaats. Ik zie meteen het huisje voor me waar wij op vakantie in Kopenhagen logeerden. Net als in dit boek had het één slaapkamer en keek het uit op de gezamenlijke binnenplaats, waar kinderwagens onder een afdakje stonden. De gezinsleden zitten dus behoorlijk op elkaars lip en toch weten ze amper wat er in de ander omgaat. De kinderen worden vaak naar buiten gestuurd, ook al vriest het flink. Op de binnenplaats komt Tove andere kinderen tegen. De ondeugende Ruth kiest haar uit als vriendin, maar laat haar later weer keihard vallen. Verder is Tove heel erg op zichzelf en op school maakt ze met niemand contact.

De vader van Tove verliest zijn baan, maar zij verzint wel een beroep voor hem. Werkloos zijn is iets om je voor te schamen, terwijl de helft van alle vaders zonder werk thuis zit. Veel mannen drinken te veel. Toch mag Tove niet bij haar verslaafde oom thuis komen. Haar ouders hebben maar één doel: dat hun kinderen goed terecht komen. Broer Edvin moet in de leer en Tove zal ergens in de huishouding moeten gaan werken als ze op haar veertiende klaar is met school. Als ze dat beseft, ziet ze ineens erg op tegen het einde van haar kindertijd. Eerder kon ze juist niet wachten om te ontsnappen aan de gespannen sfeer bij haar ouders.

Het laatste voorjaar van mijn kindertijd is koud en winderig. Het smaakt naar stof en ruikt naar pijnlijke breuken en verandering.

Tove Ditlevsen schrijft erg mooi. Het is soms poëtisch maar altijd helder en beeldend. Lammie Post-Oostenbrink heeft het soepel vertaald. Sommige woorden of namen hebben een sterretje, die worden achterin verklaard. Wat ik mis is een uitleg over de belijdenis. Toves ouders schrijven zich uit bij de kerk, na de dood van haar grootmoeder. Daarom doet zij ‘burgerlijk belijdenis’. Ik weet wat belijdenis doen in de kerk is, maar hoe kan je het belijden van je geloof in God seculier maken? In elk geval is het reden voor een feestje, wat ook weer gemengde gevoelens oproept bij Tove. Haar ouders doen hun best, maar de sfeer is weer ongemakkelijk.

Dit boek is vrij dun. Als de andere twee delen dezelfde omvang hebben, hadden ze gemakkelijk in één band kunnen worden uitgegeven. Ik ga maar gauw naar de bibliotheek voor het tweede deel: Jeugd.