Willemijn Dicke heeft een glansrijke universitaire carrière en een fijn gezin met man en twee kinderen. Toch knaagt er iets. Ze loopt tegen de veertig en heeft niet meer zo veel plezier in haar werk als eerder. Ze vindt zichzelf niet zo’n leuke moeder. Steeds vaker drinkt ze te veel alcohol om zich te verdoven. Ze besluit dat het anders moet, want ze wil haar enthousiasme en levensvreugde terug.

Sommige mensen zoeken de zin van het leven in religie of spiritualiteit. Dat is voor Willemijn geen optie. Ze is overtuigd atheïst. Religie is iets om grappen over te maken met vrienden, dat neem je toch niet serieus. Zenmeditatie is afkomstig uit het Boeddhisme, maar je kunt het ook puur psychologisch benaderen. Daarom geeft Willemijn zich op voor een meditatiecursus. Dit is echter pas het begin van haar zoektocht.

Na een bijzondere ervaring in het bos, waarbij ze zich even geweldig voelt, wil Willemijn meer en ze besluit haar weerstand tegen zweverige zaken overboord te zetten. Dat is nog niet zo makkelijk, want haar rationele stemmetje komt steeds weer naar boven. Maar ze doet haar best. Ze zoekt haar heil bij sjamanen, goeroes en priesters. Ze volgt cursussen, workshops en retraites.

Zal het haar lukken om weer zin in het leven te krijgen? Of zal ze juist eenzaam eindigen, omdat al haar vrienden spiritualiteit de grootste onzin vinden? Zal ze zich aansluiten bij een religieuze organisatie en hoe zal haar verzameling met spirituele boeken zich ontwikkelen?

Willemijn schrijft lekker vlot en ik word zo nieuwsgierig dat ik De sjamaan en ik binnen een paar dagen uitlees. Iedereen heeft haar eigen zoektocht, maar die van Willemijn is erg avontuurlijk. Ze vertelt hier heel open over, waarbij ze zichzelf niet ontziet. Nu google ik Willemijn om te kijken wat voor werk ze nu doet. Het ziet er mooi uit; volgens mij heeft ze haar roeping gevonden.

Willemijn werd geïnterviewd voor het boek De zin van het leven. Kijk ook naar Willemijn Dicke bij De Nachtzoen en De Verwondering.